Sheepbonding

Het leven op de boerderij suddert rustig door. Waar in Nederland iedereen gaat slapen met Corona  en daar vervolgens ook weer mee opstaat, doen wij dit met de schapen. Dit zou toch iets zijn wat ons tegen houdt om een eigen boerderij te beginnen; die schapen hebben ál-tíjd aandacht nodig. Slecht weer of niet, weekend of niet, zin of geen zin… Het is dan ook geen uitzondering dat we met kleine oogjes in de schuur verschijnen. Gelukkig heeft Rado altijd goede zin en maakt een Jodel-deuntje en soms zelfs een klein dansje het werk in de kou een stuk aangenamer.

Het hele Corona-gebeuren gaat hier dan ook wat meer langs ons heen, in zo’n gat. Ook hier blijft het echter een gespreksonderwerp aan tafel waarbij bijvoorbeeld de situatie in Zwitserland vergeleken wordt met die van Nederland, gekke nieuwtje gedeeld worden zoals een digitale ‘ronde van Zwitserland’ en daarnaast krijgen we natuurlijk de invloed op de boerderij mee. In Zwitserland is de consumptie van dierlijke producten blijkbaar sterk afgenomen door het virus (en de fabels hier rondom). Daarnaast komen er geen toeristen meer die groot-afnemers zijn en de restaurants waar kaas aan verkocht wordt zijn gesloten… Zo voelt ook dit kleine bedrijfje de impact en blijft er veel melk over. Dit is de reden dat er nog zoveel lammetjes zijn (gered van de slager), zij drinken de melk voor een groot deel op en de rest wordt ingevroren. Het voordeel daarvan is dat de grotere lammetjes later verkocht kunnen worden aan de slager, als de markt weer wat aantrekt en de lammetjes meer wegen en dus ook meer opbrengen.

Surprise!
In deze moderne tijd hoef je, in een quarantaine als deze, echter niet afgesloten te zijn van de buitenwereld! Zo werden wij afgelopen weekend niet alleen verrast door een pak sneeuw… In een video-gesprek werden wij geconfronteerd met de meest bijzondere afscheidssurprise-party die ik me kan bedenken. Netjes op (meer dan) 1,5 meter afstand en met alle belangrijke mensen erin; het moge duidelijk zijn dat dat thuiszitten wat op ieders creativiteit doet! Lieve allemaal, ontzettend bedankt voor alle grappige, lieve en bemoedigende afscheidswoorden. Wij werden volledig overrompeld door alle warmte en liefde die ervan af straalde, we gaan jullie missen!

Sheepbonding
Zolang we niet met jullie kunnen kletsen of knuffelen doen we dit maar met de lammetjes hier, we zijn erg goed in sheep-bonding! Een aantal kunnen we ondertussen al goed uit elkaar houden. Het zijn altijd dezelfde ‘haantje de voorste’ die gulzig melk komen drinken aan de emmer, of aan je vinger komen zuigen in de hoop dat dit een vergelijkbaar effect geeft. Onze grootste stalker is een zwart-witte lammetje, nummer 3818, die altijd overal als eerste bij is, omhoog springend tegen de houten afzetting om poolshoogte te kunnen nemen. Zijn nummer gebruiken we dan ook maar liefkozend en vooral grappend als bijnaam, we staan open voor betere suggesties!

Er waren nog twee lammetjes die juist opvielen omdat er nog geen nummertje in het oor zat. Dit hebben we echter afgelopen week gedaan met het daarvoor bedoelde pierce-apparaatje. Het ziet er kei zielig uit maar die beesten geven geen kick! De nieuwe nummers bevatten een chip om makkelijk de gegevens van het schaap elektronisch in te voeren. Bij de lammetjes geeft dit geen probleem, als je hem niet in het bloedvat plaats althans. Bij veel grotere schapen zien we lelijke infecties omdat er geen lucht bij kan. Bij dit bericht herhaald Rado zijn vaak gebruikte uitspraak; "New isch Katasjtrooofee! Old isch better!"

Daarnaast is er het groene lammetje (benoemd naar de groen getrokken streep op zijn rug), horend bij mama nummer 29 (bevallen op 29 februari). Dit is de dame met de nagelriemontsteking die nog altijd niet wil genezen. We troffen haar afgelopen weekend erg ziek aan waarop we alsnog besloten antibiotica te spuiten. Heel langzaam lijkt de pussig-heid nu iets af te nemen, overtuigend is het echter nog niet. Als het niet snel opknapt wordt het de gevreesde butcher.

Én, afgelopen nacht (1 april) is de laatste zwangere bevallen van één lammetje. Deze is echt nog wel een stukje kleiner dan de rest. De eerste melk werd door Rado met de hand gemolken en ingevroren in een plastic fles met de woorden ‘for China’. Blijkbaar was dit geen 1 aprilgrap en bevat de eerste melkproductie zeer veel vitaminen en mineralen. Wat ze daar vervolgens in China mee doen zijn we nog niet helemaal achter…

Foto-shoot
Waar we afgelopen week in ons T-shirt nog met een verhoging in de moestuin bezig waren stonden we vanochtend weer klappertandend in de schuur. Afgelopen weekend werden we dus ook verrast door een pak sneeuw, om zo de ‘full-Swiss-mountain-experience’ te krijgen aldus Sarah en Rado. Gister loste de bewolking langzaam op waarbij we een beeld kregen van de omgeving, gehuld in een prachtige witte jas. De besneeuwde bomen en mysterieuze mist op de toppen maakt het uitzicht nog mooier dan dat het al was.

Tussen het stapelen van hout en het uitmesten van de volgende stal door maakte we dan ook een klein ommetje om dit vast te leggen. Als zoon uit een fotograven-familie weet Joep echter dat er zo midden op de dag geen goede foto’s van komen, je moet wachten op ‘the golden hour’ vlak voor zonsondergang. Als een dochter uit een gezin dat meermaals per jaar in Zwitserland komt weet Marloes dat de zonnebril van essentieel belang is bij dit weer. Bij gebrek aan beiden draaide we toch maar om en keerde na het uitmesten terug; Joep nu volledig uitgerust met camera, statief en meerdere lenzen en andere ‘essentials’ - waar ik niet eens over durf te beginnen - verzameld in zijn fanny-pack. Marloes in haar veel te grote laarzen er achteraan sloffend. Al snel kwam de conclusie dat we hier een plan voor hadden moeten maken. Fotografie is namelijk een top-sport, zo blijkt! Met dat we door de nog altijd smeltende sneeuw omhoog sprintten voor het beste licht, bedenkt Joep dat een rugzak best handig was geweest. Zo werd de Fanny-pack in mijn handen gedropt met de woorden dat ik werd gepromoveerd van boerin naar camera-assistente, nog altijd sprintend en in de beste poging niet uit te glijden in de gladde en stijle alpenwei. Eenmaal een goede spot gevonden waren we uiteraard “te vroeg” voor het beste licht.

Na 20 foto’s van, naar mijn mening, hetzelfde puntje was het de fotograaf die zich toch liet ompraten door zijn assistente. Nu er wél nog sneeuw ligt moesten we toch het kerkje met de rotspartij erachter vast te leggen. Hetzelfde stressvolle tafereel naar boven herhaalde zich naar beneden, Joep met een statief in zijn nek, ik nog altijd met de fannypack erachteraan, ondertussen ook enthousiast. In dit enthousiasme kwamen we plotseling tot stilstand, had ik al rennend de volgende lens uit te tas weten te ontfutselen waarop vervolgens de rest van de inhoud door de lucht vloog. Dubbel van het lachen is het toch gelukt het tafereel vast te leggen, mijn promotie is tot op heden niet ingetrokken en arm in arm schokte we rustig terug richting de boerderij. Het leven is mooi!