The lazy Sabbatical life

Onze, uitzonderlijk lange zomervakantie houdt aan waarbij we de klusjes in de loop van de weken hebben afgevinkt. De luikjes glanzen in hun nieuwe wijnrode jasjes, de kersenboom is een kopje kleiner gemaakt maar geeft nog steeds voldoende schaduw in de hete zomerdagen en ook de achtertuin ligt er ondertussen weer onkruidvrij bij. Je Wat ons hierbij extra duidelijk werd is dat we hier in een klein dorp wonen, van alle kanten worden wij ‘gekke Hollanders Junior’ in de gaten gehouden. Zo was het de achterbuurman Louis, die zelf altijd bezig is met zijn abrikozenbomen of moestuin, die ons gestuntel met de kersenboom niet langer aan kon zien. Eerder die week was hij al eens naar me toegekomen met de vraag of ik een andere zaag wilde hebben. Om niet onbeleefd te zijn in deze wederom Zwitserse hartelijkheid, was mijn antwoord Ja, graag! De twee veel te grote handzagen belandden hier vervolgens in het schuurtje en met de kleinere zaag werden door ons de dikkere stammen, netjes recht en in dezelfde lengte (perfectionisten als we zijn), afgezaagd. Niet veel later kwam hij opnieuw naar ons toe. Dat is toch geen werk zo, met dat kleine ding! Je moet het zo doen; hij een grootte zaag, klemde deze tussen zijn knieën en begon het hout van boven naar onder te duwen en trekken. Een minuut later had hij de grote bult die nog op mij, met mijn kleine zaagje, lag te wachten erdoorheen gewerkt. De houtjes veel te kort en schots en scheef. Voila, zei hij voldaan en gaf de zaag door aan mij! Zo makkelijk als dit eruitzag, zo moeilijk was het om die zaag überhaupt geklemd te krijgen tussen onze smalle knietjes. Laat staan om er dan ook nog druk op te zetten met onhandige lange boomstammen. Bekeken als we ons voelde, probeerden we het toch maar uit maar het kleine zaagje bleef onze voorkeur! Onbeholpen wierp ik een blik over mijn schouder, daar lagen de écht dikke stammen, waar zelfs met de grote zaag geen beginnen aan was, en vroeg aan Louis of hij daar nog een idee voor had. Met de woorden, “pas de problem” liep hij richting zijn huis en kwam niet veel later terug met een kettingzaag, handenschoen, brillen en een schraag om de stammen op te leggen. Zo was ook dit klusje opeens binnen een half uur geregeld. Merci Louike!

Verder rijgen de mooie bergavontuurtjes zich aaneen. We beklommen de bella tolla, op 3025 meter hoogte. Een fantastisch topje met een 360 graden view over de alpen en zicht op de Matterhorn, Weishorn, Dent Blanche en bijbehorende gletsjers, prachtig! We stapte op de fiets en maakte een tocht richting Frankrijk, de klim naar de Barrage d’Émosson was pittig en het feit dat ik Joep eruit fietste baarde me lichtelijk zorgen. Hij was écht niet fit… De dag erna kon Joep niks meer en sliep de hele dag. Zo kwam het dat er een pauze ontstond in het afwerken van onze to-do lijst, wat in eerste instantie bij beide van ons frustratie opwekte. Nu zijn we hier, het is prachtig weer, de bergen roepen ons en wij kunnen niks! Van de andere kant realiseren we ons dat deze ‘rusteloosheid’, die we al wel eerder naar elkaar uitgesproken hadden, typerend is voor ons in onze hang naar sporten en het zoeken naar nieuwe uitdagingen hierin. Dit werkt verslavend juist door die dopamine-boost die het geeft. Misschien vragen we teveel van onze eigen lichamen en is het tijd om ons neer te leggen bij het feit dat, ondanks dat we veel tijd hebben, we niet alles kunnen doen… En dat is ook goed.

Bella Tola

Lac d'Émosson

Na dit reflectieve moment en veel rustdagen in en om het huis kon Marloes, die zich wel gewoon fit voelt, de roep van de bergen niet meer weerstaan en besloot zelf op pad te gaan en een oude bekende beklimming te fietsen; de Col du Sanetsch. Dat is spannend, een grote beklimming alléén. Waar ik normaal veilig onder de vleugel van Joep meefiets moest ik nu overal zelf aan denken. Ik bestudeerde de kaart net zo vaak totdat ik precies wist welke afslagen ik moest hebben. Ik hoopte des te harder dat mijn banden niet lek zouden gaan en ontbeet nog beter om er zeker van te zijn dat ik zonder hongerklop boven zou komen. Het grote voordeel van een lange pas omhoog fietsen, zo hield in mezelf steeds voor, is dat je op elk gewenst moment kunt omdraaien en naar beneden kunt rollen. En zo stapte ik om 8uur op de fiets, werd uitgezwaaid door mijn schatje die zielsgraag mee had gewild en slikte de brok in mijn keel vervolgens zo snel mogelijk weg. Ik kan dit!

Mijn tocht begon vlak, langs de Rhône (de grote rivier hier in het dal die richting het meer van Genѐve stroomt). Waar ik normaal gesproken degene ben die zich hier met fietsen inhoud om energie te sparen (tot soms grote frustratie van Joep) vloog ik vandaag over dit asfalt richting Sion. De hartslag ging veel te snel omhoog en ik riep mezelf tot orde door me te verplichten achter een man met een lelijk Electrolux-pakje te blijven fietsen. Eenmaal in de stad aangekomen stoempte ik in drie trappen de brug over. “Oké,” dacht ik bij mezelf, “de benen zijn goed!!”. Bij het stoplicht linksaf, drie rotondes rechtdoor en dan lange tijd de weg volgen om vervolgens de eerste grote afslag rechtsaf te nemen. Dit herkende ik heel duidelijk van de laatste keer en om stipt 9uur stond ik onder aan de klim voor het échte werk. Met een prachtig uitzicht op de Mont Blanc, het was weer eens een strakblauwe dag, slingerde ik door de wijngaarden omhoog waar de temperatuur op dit tijdstip nog te hebben is. Het blijft me verbazen hoe snel je de hoogte in gaat. De Sanetsch stond, zoals Joep al had voorspeld, goed aangegeven en daarnaast wees de doorgaande weg zich vanzelf. De dorpjes volgde elkaar op zoals ik uit mijn hoofd had geleerd en nadat ik mijn waterbidon in het laatste dorpje bijvulde (die waterbakken zijn hier ideaal!) draaide de weg links om de berg heen waarmee ik het grote dal en daarmee ook de grootste drukte achter me liet. Op deze zonnige maandag was ik zeker niet de enige fietser op deze doodlopende en dus autoluwe klim. Door vele mannen werd ik ingehaald waarbij het me nu, nu ik alleen was en mezelf kwetsbaar voelde, pas opviel dat Joep gelijk heeft als hij zegt dat er zoveel mannen naar me kijken. Dat hele wielrennen is en blijft toch een beetje een mannensport… In het bos, zo wist ik van eerder, zaten de pittigste stukjes uit de klim. Ik zette aan op de juiste momenten en probeerde tussendoor zoveel mogelijk te herstellen. De benen waren inderdaad goed waardoor ik al snel een andere vrouw inhaalde. Mijn zelfvertrouwen en daarmee gevoel van kwetsbaarheid had zich al gedeeltelijk hervonden maar dit gaf nog een extra kik! Stug trapte ik door en na het eerste tunneltje doemde de grote rivier op waar je de weg omheen kunt zien krullen. Wederom pittig klimmen, zo werd bevestigd door de stevig hijgende man die ik lopend naast zijn fiets voorbij ging. Lekker buzy Marloes! Hoorde ik Joep in mijn gedachte zeggen en bij het inhalen van een tweede vrouw was ik niet meer te stoppen. Het perfecte weer, de prachtige uitzichten en het horen van alleen je eigen gedachten en gehijg, het deed me ontzettend goed! Nadat ik de haarspeldbochten tegen de andere bergwand gepasseerd was doemde het dalletje op waar ik moest zijn. Ik genoot in de twee tunneltjes van de koelte en wist dat het niet ver meer was. Ik werd moe, dat zeker, en de hartslag kreeg ik niet meer terug onder de 150/min maar ik wist dat ik het zou halen! Uiteindelijk doemde het laatste bochtje op en in gedachte zag ik Joep, zoals de vorige keer toen we hier samen fietsten, zijn laatste eindsprintje maken. Vol van trots stuurde ik hem, zoals beloofd een smsje: “Sanetsch-solo completed”.

De afdaling was heerlijk. Mijn vestje ging na de eerste etappe al weer uit, dat beloofd niet veel goeds voor de temperatuur in het dal! De bochtjes volgden zich op en ook hier werd ik door vele mannelijke fietsers respectvol aangekeken. Bij de splitsing besloot ik dapper via de andere kant terug te fietsen. Ook dit had ik bekeken op de kaart maar dit stond lang niet zo duidelijk op mijn netvlies, dus ik wist dat het een gokje was. Hoe moeilijk kan het zijn? De weg naar beneden volgen en in Sion opzoek naar de Rhône, zo dacht ik… Dat ging echter iets anders dan gehoopt. Het bordje Sion dat ik volgde was ofwel fout geplaatst of niet voor fietsers bedoeld want al snel ging de weg weer omhoog en kwam ik op de gevreesde ‘route de vignoble’ uit. Dat klinkt heel mooi en idyllisch, op de fiets betekend het vooral veel en stijl klimmen en dalen, en dat in de brandende zon van ondertussen het hete middaguur. Mijn vermoeide benen verzuurden gelijk bij het opnieuw moeten klimmen en toen de weg veranderde in onverhard was de wanhoop nabij. Ik stopte, dronk mijn laatste warme slokken water op en bekijk mijn digitale kaart nog een keer . Ik bedacht een plan terwijl ik in het dal precies kon zien waar ik uit wilde komen. De banden gelukkig nog altijd vol met lucht daalde ik af en vond zo de weg terug naar de Rhône. Ondanks dit laatste fiasco overheerste de trots en sloot ik me de rest van de week aan bij  Joep’s rustschema, niks mis mee!

Binnenkort is het echter gedaan met deze rust. De laatste vier weken staan volgepland met bezoek waar we erg naar uitkijken. Veel met z’n tweeën zijn heeft voordelen, we zijn erg naar elkaar toegegroeid en kunnen met elkaar lezen en schrijven. Daarnaast is het soms ook vermoeiend zoveel op elkaars lip te zitten en zal een beetje andere input in onze gespreksstof goed doen. Dus, laat dat bezoek maar komen! 😊