Nederland in zicht

6 september 2020 - Grône, Zwitserland

Puffend en met het zweet prikkend in mijn ogen kijk ik achterom, het is een man van wie ik het gehijg zo goed kan horen. Hij zit al een aantal bochten bij mij in het wiel wat eigenlijk ‘not done’ is in de wielerwereld, dat wil zeggen, als je niet afwisselt. Vandaag doet het me echter erg goed. De klim van de Grosse Scheidegg mag er zijn met zeer stevige stijgingspercentages al gelijk in het begin en tevens een pittige finale klim waar ik me nu overduidelijk in bevind. Het doet me goed te weten dat de man achter me het nog zwaarder heeft; ik heb mijn ademhaling, hoe snel dan ook, wél onder controle en weet dat ik deze cadans vol kan houden tot de top. Daarnaast weet ik dat hij zich er sterk van bewust is dat ik een vrouw ben, wat een afgang. Joep fietst schuin-links voor me en zegt daarmee onbedoeld, kom op Marloes, trap hem eraf! Een blik op mijn sporthorloge doet me beseffen waar ik al bang voor was, ik zit overduidelijk in mijn piek-zone en hoewel de benen goed zijn hou ik het conditioneel gezien niet vol om nog meer gas te geven tot de top. Toch doe ik het, mentaal getrokken door Joep van voren, geduwd door de man van achter me. Na de laatste haarspeldbocht hoor ik hem achter me krakend bijschakelen, gaat om zijn pedalen staan en komt me, niet eens met volle overtuiging en zonder knikje, voorbij om zo een paar seconden eerder op de top te zijn waar hij als held ontvangen wordt door zijn clubgenoten. Lichtelijk verontwaardigd kom ik niet veel later boven waarbij ik tegelijkertijd denk; dat heb je verdomd goed gedaan Marloes! Bevestigd door vergelijkbare woorden van Joep.

Het duurt even voordat ik hersteld ben maar na de banaan en een sportreep dalen we af richting Interlaken, op weg naar ons volgende bezoek; Pieter en Eva! We ontmoeten elkaar op de camping waar zij al een aantal nachten staan. De camping is eenvoudig maar van alle gemakken voorzien en misschien wel het hoogtepunt van de dag; een douche! Met name Joep is erg gesteld op het gemakkelijk en vooral stáánd afspoelen, wat in Grône zeker een uitdaging is met enkel een bad waarin staan simpelweg geen optie is door het beperkte aantal hoogtemeters in huis. Voor 50 cent was ook dit verlangen even gestild waarna we fris gewassen met z’n vieren van pizza, bier en sterke verhalen kunnen genieten. De volgende dag trokken we na een stevige wandeling, de wandeling viel op zich wel mee maar Pieter had het tempo er stevig inzitten, door het bergmassief terug richting Wallis. Ondertussen gaan we hierbij door het leven als een échte reisorganisatie; Joep&Loes Walliser Adventure Trips. Tripjes zijn hierbij alleen te boeken door échte bikkels, worden geleverd met overnachtingen en ontbijt waarbij het aan te raden is om het extra pakket ‘Suisse cuisine’ erbij te boeken voor de full swiss experience! Hoe dan ook, dit was ook weer een heerlijk vakantie-weekje voor ons, merci Pieter en Eva!

IMG_2871DYAK9179IMG_2921IMG_2907IMG_2936

Eigenlijk zou er nu een eind gekomen zijn aan ons Zwitserland avontuur en zouden we tegelijkertijd met ons bezoek terugrijden richting Nederland. Al is het zeker geen straf om onze tijd hier verder door te brengen, de onzekerheid over ons vervolgplan in combinatie met het hier zijn zónder verder doel én het gemis van het thuisfront maakt dat we er naar uitkijken om tijdelijk terug naar Nederland te komen, al laat dit dus nog heel even op zich wachten. Zo gingen we afgelopen week door waar we gebleven waren en worden de laatste dingen van de to-do-lijst afgestreept. Mountainbiken, was een van deze dingen die al weken lang wordt geroepen maar waar we nog geen tijd voor hebben gemaakt. We zijn hier in Zwitserland zeer goed thuis in de wielerwereld, maar fietsen met zo min mogelijk asfalt, waar doe je dat eigenlijk? In de grote reclamefolder-la vonden we een kaartje waarmee we een verhuurbedrijf en doenlijke route vonden (zonder kabeltjes, want dat vinden wij skeere Hollanders dan weer te duur) en trokken opnieuw voor dag en douw de bergen in. Er was zon voorspeld, meer dan afgelopen weekend waarin het twee dagen aan een stuk regende (we mogen niet klagen, dit waren twee van de weinige dagen waarop het geregend heeft in Wallis en we hebben het nuttig gebruikt door naar ons WiFi-restaurant te trekken, ze kennen ons ondertussen). Vooralsnog zat de zon echter achter de wolken wat het fris maakte op deze vroege morgen. Het regelen van twee mountainbikes, full suspension en al, was in een handomdraai gelukt. Met dat Frans komen we nog eens ergens! Met rugzak stappen we op de fiets waarbij de eerste kilometers ons omlaag voeren. Dat valt tegen aangezien de frisse wind dwars door ons fleecevestje waait maar zeker ook in de wetenschap dat we nog de nodige meters omhoog voor de boeg hebben. Na 4 km mogen we opwarmen, het klimmen begint gelijk pittig en het brede pad wordt ingewisseld voor smallere paadjes met grote keien in het midden. Niet naar links kijken Marloes, niet de diepte in kijken, ooooei, te laat! Mijn reflexmatige trek aan het stuur was gelukkig de goede kant op en maakt dat ik mezelf vastrijd tegen de bergwand. Weet je wat, ik loop wel! Aan het eind van het smalle paadje kom ik Joep weer tegen, helemaal in zijn nopjes. Ohja, daar doe ik het voor! De klim was lang en pittig en mijn zitvlak duidelijk niet gewend aan deze fietshouding. Het uitzicht op de Mont Fort mocht er echter zijn en wij hebben dit met onze éigen benen gedaan! Zo pittig als de beklimming was zo soepel verliep de afdaling. Staan op die pedalen, billen naar achteren en gaan. Het werd wederom bewezen; ook hierin ben ik meer van het down-hillen, volgende keer wellicht toch het kabeltje…

IMG_5608IMG_5635IMG_5638

Zermatten
In diezelfde trend trokken we later in de week richting Zermatt. Dit auto-vrije dorp is een van de meest toeristische ‘attracties’ in Zwitserland, bekend geworden wegens het goede uitzicht op de Matterhorn, hét typische Zwitserse topje. Normaal ontwijken we dit toeristisch gedruis, het trekt toch bepaald volk, zeker omdat je tot hoog op de berg met de trein kunt komen. Vandaag gaan we echter niet hiken voor de afgelegenheid, zo stelde Joep mij bij mijn eerste paniekerige blik in de bulk mensen gerust, maar voor het uitzicht. Zijn hiketas was naast de standaard kampeerzooi, kleding en water tevens gevuld met bijna 3 kilo aan cameraspul, de view dus! Autovrij heeft zeker voordelen, het grootste nadeel is echter dat je er enkel te voet of met de trein komt. De auto moet geparkeerd in het dorp ervoor dat hierdoor voor 80% bestaat uit parkeergarage, alles voor de toeristen! Als we in Zermatt de trein uitstappen valt de top gelijk op, je kunt er eigenlijk gewoon niet omheen. Vol goede moed starten we met klimmen, we moeten vandaag 1100 hoogtemeters mét zware tas overbruggen, dat wordt een record. Eigen tempo, af en toe uitpuffen, voldoende drinken, blijven eten, je zou bijna denken dat we dit vaker doen! Als we eenmaal boven de boomgrens uitkomen passeren we een van de vele restaurantjes. Vanaf het terras klinkt live-muziek wat verklaard waarom het hier helemaal vol zit en je op het vorige terras een kanon af kon schieten. Het geeft sfeer dat moeten we eerlijk toegeven en zo ploeteren we door, met het zicht op die prachtige punt, stralende zon op ons hoofd en met de cover van Louis Armstrong op de achtergrond; “what a wonderful world!”.

IMG_3077IMG_E3085

Na opnieuw een pittige klim vlakt de route weer iets af. Ook op dit plateautje is het druk en de vriendelijke vrouwelijk stem die over de vlakte galmt met de mededeling dat de trein naar Zermatt over 5 minuten vertrekt, verklaart waarom. Met een kleine omweg om de tijd tot zonsondergang vol te krijgen komen we uiteindelijk bij het beloofde meertje aan. Joep had gelijk, het bergmeertje met de weerspiegeling van de Matterhorn erin is adembenemend. Helaas weten de treintoeristen dit ook te vinden aangezien het laatste stationnetje zich op nog geen 200 meter afstand bevind. In een moment van bezinning bedenk ik hierbij dat dit iets is waar ik me in mijn werk ook wel eens druk over maak; alles is zo maakbaar. Van een borstvergroting tot het in leven houden van een veel te vroeg geboren kindje, van een kilometers lange tunnel door deze gigantische bergmassa tot een treinstation op bijna 3000 meter met aanliggend gigantisch hotel. Het uitzicht op de kabelbaan die tot boven de 4000 meter gaat waarbij reclame gemaakt wordt voor het zomerskiën spant hierin de kroon. Waar moet dat heen? Vraag ik me af terwijl ook ik betoverd wordt door het uitzicht op de Matterhorn. Want eerlijk is eerlijk, ik snap wel dat iedereen dit graag wilt zien en er de mooiste foto’s van wilt maken. Als de laatste trein om half 8 vertrekt keert de rust langzaam over het meertje terug. En hebben we de zonsondergang zo ongeveer voor ons alleen. Een enkele mountainbiker daalt nog af richting Zermatt terwijl wij vervolgens in alle rust ons tentje aan de waterkant opzetten en ons pilsje koud leggen in het water. We proosten op ons, op een fantastisch half jaar dat voorbij gevlogen is en onder de sterrenhemel kronen we onszelf tot de enige échte bikkels in deze omgeving en genieten vervolgens van de intense stilte.

IMG_3105IMG_3119IMG_3127

Als de wekker de volgende ochtend gaat ben ik me meteen bewust van de stemmen om ons heen. Joep schiet hierdoor rechtop in zijn slaapzak, graait zijn cameraspullen bij elkaar en stapt met de woorden “ik ga mijn plekje bemachtigen” de tent uit. Het duurt even maar uiteindelijk is het de view die ook mij de tent uitlokt. Het is nog koud, net boven het vriespunt en buiten staat een man op leeftijd met een statief, ongetwijfeld uit het hotel, en een ander jong koppel dat, zo blijkt later, de hele nacht heeft gelopen om hier voor zonsopkomst te zijn. Respect, jullie mogen er ook zijn! Zo breekt de dag aan met de Matterhorn gehuld in een oranje mantel die weerspiegeld in het bijna strakke water. We kijken in stilte met het geklik van de camera op de voorgrond. Als de mooiste momenten voorbij zijn gaan we terug richting de tent om op te ruimen. Terwijl we onze spullen pakken en een boterhammetje eten verzameld zich achter ons een horde fotografen die de eerste trein omhoog genomen hebben. Het is een heel raar gezicht en ook het moment van serene rust is gedaan, tijd om te gaan! De lange afdaling valt tegen. Wij skeere Hollanders zijn terug gelopen naar de auto, in plaats van het laatste stuk met de trein. De in totaal 20 km met daarin bijna 1500 meter omlaag tikte aanvankelijk lekker door maar werd op het eind meer doorlopen in een soort van trance. De spierpijn vandaag vertelt ons dat dit er duidelijk eentje was om het af te leren!

IMG_3132IMG_3158IMG_3169IMG_E3175

Update Plan B; de Antilliaanse versnelling
En dan komt vandaag ons laatste bezoek; Bas en Eva wisten het toch nog last-minute te regelen om ons een bezoekje te brengen. Waar ze ons eigenlijk als eerste in mei op zouden komen zoeken sluiten ze het half jaar nu met ons af. Ook wij pakken eind volgende week ons boeltje om terug te rijden richting Nederland. Helaas nog zonder plan want ons plan B is nog niet uitgekristalliseerd. We hebben een heel aantrekkelijk aanbod gekregen vanuit ons détacheringsbureau waarbij we op Saba aan de slag zouden kunnen. Marloes als huisarts in hét zorgcentrum van het eiland (zoek Saba maar eens op, het is ontzettend klein en heeft dus niet eens een ziekenhuis), waarbij Joep aan de slag zou kunnen in het aanliggende verzorgingscentrum met tevens dagbesteding en een restaurant gerund door mensen met een verstandelijke beperking. Marloes heeft ondertussen een sollicitatiegesprek via Skype gehad, Joep is ook uitgenodigd maar wacht nog op een datum. Het gaat allemaal in de Antilliaanse versnelling, die zeer zeker niet heel snel is, maar wie weet zullen we daar binnenkort aan moeten wennen!

Foto’s

4 Reacties

  1. Eva Goossens:
    6 september 2020
    Jullie Zwitserland avontuur bijna klaar, maar wow wat een prachtige avonturen allemaal en dan ook nog de grootste bikkels;) ! Ik ben heel erg blij dat ik er een beetje van heb mogen meekrijgen! Tot heel snel😁
  2. Esmeralda Jadoul:
    6 september 2020
    Wat gaat de tijd toch snel, maar wat hebben jullie een boel meegemaakt. Heerlijk was het dat wij telkens weer mee konden genieten van jullie verhalen en prachtige foto's. Dit is voor jullie iets om nooit te vergeten. Geniet van de laatste dagen en wie weet wat jullie nieuwe avontuur nog gaat brengen. Hopenlijk tot snel. Michel, Es en kids😘
  3. Peter:
    6 september 2020
    De foto's maken weer eens duidelijk waarom jullie aan dit prachtige land verknocht zijn geraakt. Schitterend om te zien en via jullie verhalen een beetje mee te maken. Hopelijk krijgt het avontuur een vervolg aan het andere einde van de wereld.
  4. Cisca:
    6 september 2020
    Lieve twee, Inderdaad, wat een bikkels zijn jullie. Het half jaar is voorbij gevlogen. Werk en ‘ontspanning‘ wisselden elkaar af. Ik heb jullie met plezier gevolgd.
    De bergen...jullie zullen ze zeker missen. Gelukkig hebben we in Limburg nog de st. Pietersberg ,de Vaalserberg en de Cauberg. So pick your choice 🤓
    Ik ben nu zeker gemotiveerd. Morgen pomp ik de banden van mijn fiets op en maak ik een rit door ons glooiend landschap. Goede reis naar huis 💋