Mountain Adventures

Ergens in de verte klinkt een herkenbaar geluid. Een kreun volgt vanuit de andere kant van het bed. Het duurt even voordat ik doorheb dat het mijn wekker is, die nog op zijn vaste, veel te vroege tijdstip staat ingesteld. Met een diepe zucht druk ik op snooze terwijl me tegelijkertijd een gevoel van opluchting overvalt. We hoeven niet vroeg op te staan! We kunnen gewoon zelf ons plan trekken, we kunnen doen en laten waar we zelf zin in hebben! Met die gedachte draai ik me nog eens om en keer terug naar dromenland. Heerlijk!

Als ik dan vervolgens toch uit mezelf wakker wordt en Joep nog ligt te ronken trek ik een makkelijk kloffie aan, zet een kop koffie en start nadat ik deze in stilte heb opgedronken mijn Yoga-app op. Vol energie zoek ik na deze ‘workout’ de ontbijtspullen bij elkaar en zet alles netjes op een dienblaadje om mee naar buiten te nemen. ’s Ochtends is de temperatuur nog heerlijk, want ja, het is hier zomers! De zeldzame strakblauwe dagen rijgen zich aaneen en geven een temperatuur van boven de 30 graden in het dal. Hét excuus om de klusjes nog even te laten voor wat ze zijn en de bergen in te trekken, zo besluiten we onder het genot van dit Zwitserse ontbijtje. Na de afwas zoeken we daarom onze kampeerspullen bij elkaar en stoppen alles in onze hike-tas, inclusief eten in de vorm van een gevriesdroogd zakje chili of curry en héél véél water. Nadat we de auto op de hoogst mogelijke plek geparkeerd hebben begint de rest van de klim te voet en met een veel te zware rugzak. Het zweet gutst al snel in stroompjes over de rug, gelukkig maken we snel hoogtemeters waardoor het wat afkoelt. Als we boven de boomgrens uitkomen komt de pas waar we overheen moeten, de Col de Cou, langzaam in beeld. Stug zwoegen we door na een korte pauze met bananenbrood en water. Stukje bij beetje komt de Col dichterbij. Oeps, er ligt nog verdacht veel sneeuw, zouden we er wel overheen kunnen? Straks moeten we omdraaien, zucht, we hadden ons nog beter moeten voorbereiden. Uiteindelijk doemt het kruis op, omringd door een aanzienlijke bult sneeuw. Voorzichtig klimmen we erop en kijken dan het volgende dalletje in waar we bedacht hadden om in het wild te kamperen, wauw! De sneeuw stopt acuut na de richel waar we opstaan, de andere kant is duidelijk de zon-kant. Eronder doemt een hele nieuwe vallei op met in de diepte een amazone-aandoend stroompje dat het smeltwater richting het dal voert. Dit is waarom wij van de bergen houden, achter ieder richeltje een heel nieuw paradijs om te ontdekken!

Langzaam dalen we aan de andere kant omlaag, geen mens te zien hier. We schrikken op van een krijsend geluid waarbij we eerst denken dat het een roofvogel is. Even verderop zien we echter twee onschuldige  marmotjes zitten die ons met grote ogen aankijken en ons goed in de gaten houden. Als we voorzichtig hun kant uit lopen opnieuw het geluid waarna ze beide met het grootste gemak wegsprinten over de rotsblokken en zich verstoppen, dit is hét berggevoel. We volgen het dalletje weer wat verder omhoog en komen uiteindelijk uit bij een klein bergmeertje, de weerspiegeling van de bergen weerkaatsend in het water. Dit wordt onze plek! We doen onze tassen af, delen een verdiend biertje en genieten van het uitzicht, de rust en stilte.

Als het begint af te koelen zetten we snel ons tentje op, kleden ons warmer aan en genieten van ons zakje eten, wat echt heerlijk smaakt na een dergelijke inspanning in de buitenlucht.  Na een goldenhour vol prachtige plaatjes kruipen we onder de sterrenhemel onze slaapzak in. Voor ons het toppunt van romantiek, ik snap dat dit voor anderen wellicht iets anders ligt. De volgende ochtend worden we wakker van de zon die over de bergrand uitkomt, het is half 7. Gelijk stijgt de temperatuur in de tent tot onaangenaam waarop ik de tent openrits en we opstaan met dit onbeschrijfelijke uitzicht…

Om onszelf ook nog nuttig te maken, en onze benen tot rust te laten komen, wisselen we de berg-avonturen af met de klusjes in en om het huisjein Wallis. De wasmachine is ondertussen weer gemaakt en onze gigantische wasbult daarmee wat bijgewerkt, dat droogt als een malle in deze zomerse dagen met een zacht bergwindje. Daarnaast heeft Marloes zich op de voortuin gericht zodat je nu de kiezelstenen weer kunt zien terwijl Joep de handyman met behulp van een nieuwe vlotter de wc boven heeft gefixt! De grootste klus is de kersenboom; meerdere ochtenden klom Joep met helm, touw en zaag de boom in om deze te snoeien, geen makkelijke taak in die ongemakkelijke posities. Marloes ging beneden aan de slag om de grote takken te ontdoen van hun bladeren en de stammetjes vervolgens klein te zagen, klaar om op te stoken. De benen krijgen zo redelijk wat rust, de armen daarentegen wat minder. Zo zijn het de polsen die protesteren bij een kort fietstochtje ter ontspanning, oeps!

Deze fietstochtjes liepen al snel wat uit de hand want ook op de fiets werkt in ons geval het bedwingen van bergen verslavend. Zo besloten we een fiets twee-daagse te doen waarin we drie bergpassen op zouden fietsen, een totaal van ruim 160km met 4000 hoogtemeters. Voor degene die dit niks zegt, dat is aanzienlijk. Met frisse moed starten we met de hoogste Zwitserse bergpas binnen de landsgrenzen, de Nufenenpass die ons vanuit het canton Wallis naar het Italiaans sprekende deel Ticino brengt, waar we zouden overnachten in een hotelletje. De aanloop van de klim loopt, volgens de kenners en onze grote fietshelden, vals plat omhoog gedurende 30 kilometer om vervolgens in Ulrichen rechtsaf te slaan en te starten aan de échte klim. Nou, dat vals plat is een licht understatement. We waren nog geen 5 minuten onderweg of ik was volledig terugschakelen naar de lichtste versnelling die ik heb. In de veronderstelling dat het een klein ‘puistje’ zou zijn zette ik nog even stevig aan. Niet veel later volgde de haarspeldbochten. Volledig gedesillusioneerd riep ik over mijn schouder “dit is toch geen vals plat?!” waarop de ijzer sterke Joep enkel antwoordde met “Tja..”.  Hij was zich er goed van bewust dat ik mezelf van binnen aan het opeten was. Dat een groot deel van het fietsen een mentaal spelletje is wist ik al wel,  ik verloor het vandaag al in de eerste 30 kilometer...

Eenmaal aan de voet van de klim wist ik me over deze frustratie heen te zetten en in een zeer langzame maar constante cadans begonnen we aan de klim, hier ben ik beter in! In de brandende zon was het wederom flink zweten geblazen maar de koeien langs de weg en de opdoemende bergtoppen in de verte gaven afleiding in deze pittige en warme klim. Eenmaal aan de andere kant van het stroompje kwam op de linker flank de rest van de klim in beeld. Een aanzienlijke hoeveelheid haarspeldbochten volgde elkaar op waarbij het aan de auto’s te zien was dat de stijgingspercentages er zeker niet minder op werden. In deze fysieke maar vooral mentale strijd bleef ik mezelf moed in praten terwijl enkele andere fietsers ons, eveneens langzaam, inhaalden. Oké, zij hebben er ook moeite mee, laat je niet opjagen! Door om me heen te kijken hoopte ik de pijn in mijn benen te vergeten. Af en toe een extra diepe zucht, Wow, wat is die hartslag hoog, de hoogte helpt hierbij zeker niet, stug door blijven trappen, houd die cadans vast. De kilometers kropen voorbij maar uiteindelijk doemde het geliefde blauwe bordje dan toch op, Nufenenpass 2477m, we did it! De sfeerloze top volgeparkeerd met motoren en campers deed aan het overwinningsgevoel niet af en na een snelle fotosessie daalde we af richting Airolo. Hier deden we ons ’s avonds tegoed aan Zwitserse Pizza, met een klein glaasje limoncello voor de overwinning, espresso en tiramisu. Nee, Italië is hier niet ver weg, je zou je er nog eens in vergissen…

Na een goede nachtrust zaten we om 7 uur aan het ontbijt, opvallenderwijs zeker niet als enige, wij horen ondertussen bij die gekke sportievelingen! De Gotthard pas, of op z’n Italiaans Passo del San Gottardo, staat vandaag als eerste op de planning, waarbij de meeste mensen de naam vooral kennen van de tunnel die door deze berg gaat en je gemakkelijk richting Italië brengt. Als fietser staat hij echter vooral bekend als de oude bergpas die je over kinderkopjes naar de top leidt. Dat klinkt verre van ideaal maar dit betekend ook dat de scheurneuzen (auto’s, vrachtwagens en motoren) de tunnel of de nieuw aangelegde autoweg over de pas nemen en je de klim dus praktisch voor jezelf hebt. We stegen opnieuw in onze zadels waar het zitvlak even protesteert, en maken vervolgens al snel hoogtemeters. De twee mannen die bij ons in de ontbijtzaal zaten werden al in de eerste 10 minuten ingehaald, het moge duidelijk zijn dat dit de mentale toestand een boost geeft. Niet veel later wordt het gladde asfalt ingeruild voor kinderkopjes en daarmee onze heimwee naar Maastricht al snel gestild. De klim was fantastisch; eenmaal het hoekje om doemde de haarspeldbochtjes op, keurig aangelegd in het waaiervormig patroon van de keitjes, het stijgingspercentage meer dan acceptabel. Het toneel maakt dat je de trilplaat vergeet waardoor we bijna letterlijk in ieder bocht een foto maakte, “Je lijkt je vader wel!”. Nog voor 10 uur bereiken we de top waar een hele andere sfeer hangt dan de nufenenpass van gister. Voor ons doemt een oud adelaarsbeeld op met rechts van ons het oude hospice dat op elk kilometerbordje aangegeven wordt. Het is authentieker, zo zou je kunnen zeggen, maar wellicht heeft het ook te maken met de rust op dit vroege tijdstip.

Na eveneens een fotoshoot en een snel reepje dalen we af aan de kant van het derde canton, Uri. We nemen de eerste beste afslag naar links om zo uit te komen op de korte vlakke aanloop richting de Furkapass, de laatste van de trip. De benen voelen opvallend goed na deze prachtige Passo del San Gotthardo en we vliegen dan ook de laatste klim op. We besluiten iedereen die we inhalen aan te moedigen, maar hoe doe je dat in deze wirwar van talen in een en hetzelfde land? We besluiten voor het internationaal bekende Bravo te gaan waarbij we de rrrr lekker lang trekken. Zo weten we bij menig mede-fietser een glimlach op het gezicht te toveren en kan er met onze eigen mentale toestand niks meer mis. Totdat… Joep op de daadwerkelijke top (ja, we hebben het gehaald!) bleek wegtrekt met de woorden “ik moet even gaan zitten”. Dan kun je fysiek én mentaal nog zo sterk zijn, als het met het metabolisme (de energietoevoer of -verwerking) niet goed gaat kom je er alsnog niet. Het moge duidelijk zijn dat Joep teveel zout had uitgezweet. Een blikje cola toverde gelukkig iets van kleur op de wangen terug waarna we voorzichtig afdalen. Wat is het prachtig! Eenmaal terug in het grote dal stoppen we bij het eerste beste restaurantje en bestellen ieder een bord zoute pasta. Dit valt wat zwaar maar doet ons uiteindelijk beide erg goed. Zo fietsen we de laatste kilometers fluitend terug naar de auto waarbij de euforie van deze dopamine boost de rest van de week aanhield.