Een s(t)ierlijk afscheid

Ondertussen is het alweer Juli, dat betekend dat we 4 maanden op weg zijn in dit fantastische jaar. Een fantastisch jaar is het zeker; vooralsnog missen we geen van beiden ons werk, wat ons dan ook wel weer aan het denken zet. Het went te makkelijk om weinig verantwoordelijkheden en een laag stressniveau te hebben. Voor ons voelt het als een paar weken terug dat we halsoverkop ons boeltje pakte om op tijd de grens over te zijn en daarmee de hectiek achter ons lieten. Aan verschillende dingen merken we echter dat dit langer geleden moet zijn; Marloes heeft zolang niet betaald met de gezamenlijke pinpas dat ze hiervan de pincode vergeten is, de twee pogingen bij de pinautomaat gaven helaas niet het gewenste effect, de derde poging is toch maar achterwegen gelaten. Daarnaast is het zien en horen van de doorgestuurde filmpjes van anderen af en toe ontzettend raar. Niet alleen omdat je dingen niet meer herkent (het ouderlijk huis van Joep ligt bijvoorbeeld volledig overhoop in een grote verbouwing), ook klinkt het Limburgs in deze filmpjes (zelfs voor Joep) soms wat raar in de oren na zo’n lange tijd.

Hoe dan ook… wij hebben onze tijd in Le Vaud vorige week goed afgesloten. We werden nog twee ochtenden in de brandende zon het veld in gestuurd, dit keer een weiland waar de jonge koeien in stonden. Kieskeurig als de dames zijn worden er geen planten met stekels gegeten (snap je dat nou?), dus alles met stekels moest er tussenuit. Tevens deed de elektrische omheiningsdraad het niet goed, wat te maken kon hebben met het hooggroeiende gras en brandnetels dat hier tegenaan staat. Om nog meer ontsnapping-taferelen te voorkomen kregen we ook de strimmer in de hand geduwd, succes ermee! Dat ding, zo kan ik je vertellen, is flink zwaar en zelfs tegen deze hoeveelheid gras en netels niet heel goed opgewassen. Marloes had het ding nog geen twee minuten in haar handen en het schroefmechanisme vloog er vol enthousiasme vanaf. We weten dat Marloes niet altijd even handig is, maar dit had voor de verandering niks met haar functioneren te maken. Na een half uur zoeken tussen de brandnetels hebben we de belangrijkste onderdelen teruggevonden en zijn de armen en benen rood en pijnlijk voorzien van witte jeukende bulten. Met een zucht werd het apparaat terug in de auto gelegd en vervangen door de ouderwetse zeis. Maar, zo dacht Marloes bij zichzelf, daar kan ik tenminste niks aan kapotmaken. Zo zwoegde we de hele ochtend door waarop we vervolgens verbaasd werden aangekeken toen we Alix vertelde dat we waarschijnlijk nog een ochtend nodig hadden. Trager Hollanders, hoorde je hem denken… Aan het eind van ochtend twee was overigens de conclusie dat er een draad niet goed was aangesloten, het had niks met de begroeiing te maken!

Le Toro
Daarnaast maakte we nog een aantal ‘overuren’, wat Alix moeilijk vindt om aan ons te vragen maar wat we met liefde en plezier doen, zeker als het met de koeien te maken heeft! De kudde op de hoogste patturage werd terug naar beneden gehaald. Dit alles omdat de ‘Toro’ (frans voor stier) eindelijk naar de dames mag, die verzameld worden op de lager gelegen patturage. De manier waarop dit tafereel loopt is typerend voor de gang van zaken afgelopen weken en dit is tegelijkertijd wat we niet gaan missen. Ik zal het in stappen proberen te omschrijven:

1. De lokroep wordt ingezet waarop zeer langzaam aan wat nieuwsgierige koeien komen kijken, maar zeker niet met overtuiging, het gras is duidelijk interessanter. “C’est bizar”, zo luidt de quote van Alix waarop hij naar het hek loopt, links van het wildrooster, om dit alvast te openen.
2. Alix staat te rommelen bij het hek wat hij duidelijk niet goed open krijgt, de stress begint want de koeien komen toch langzaam naar beneden. Hij laat zich opjutten en roept in het frans een boodschap naar ons. Als we vragen om verduidelijking stampt hij geïrriteerd naar het prikkeldraad aan de andere kant van het wildrooster en zegt ons dit los te halen. Zonder dat we zicht hebben op zijn plan halen we het prikkeldraad voorzichtig los, dit gaat duidelijk niet snel genoeg en we moeten het niet op de grond leggen maar naar achter trekken, blijkbaar.
3. Omdat de koeien dan toch niet snel genoeg komen vraagt Alix ons om achter te kudde te komen en ze zo zijn kant op de drijven (dat kunnen we ondertussen!)
4. Praktisch bij de poort volgt de volgende vraag schreeuwend en overladen met stress over het weiland; hoeveel koeien zien jullie? Tien, luidt ons antwoord. Nee, niet koeien, kalfjes! Opnieuw stress, uiteindelijk blijken de aantallen te kloppen en kunnen we naar beneden.
5. Alix loopt voorop, zijn lokroep schreeuwend met een stem die hem nu al duidelijk in de steek laat. Wij achter de hele stoet aan om de koeien die het gras interessanter vinden een tikje op de billen te geven zodat ze doorlopen.
6. Voorin opnieuw stress. Alix roept iets onverstaanbaars naar ons… We kijken elkaar aan; nee, ik heb het ook niet gehoord. Bij de herhaling draait hij zijn gezicht na de eerste zin naar voren waardoor we het opnieuw niet verstaan. Iets met een short-cut.
7. Marloes heeft de short-cut gevonden en neemt deze op goed geluk. Ze komt, nadat ze over 2 meter gekapt hout heen geklommen is, bij Alix uit. Hij heeft me nodig om de weg te blokkeren zodat de koeien een veld links van de weg in lopen. Aaaaah, zeg dat dan op voorhand! Denk ik in mezelf.
8. Zoals Alix had aangekondigd doet zich hier een ‘Lion-King tafereel” voor. Terwijl Marloes de weg blokkert en de koeien links afslaan hebben ze door dat dit een nieuwe patturage is, nieuw gras! Stuk voor stuk versnellen ze hun eerder sjokkende pas tot rennen, wat inderdaad het beeld en geluid geeft van een kudde luipaarden uit the Lion King. Joep erachteraan, geen idee waar we heen moeten, maar die koeien zijn niet bij te houden. Verdwaald in het bos en bij het terugvinden van de patturage staan de twee kuddes gezamenlijk te grazen. Wel nadat er eerst gevochten is tussen de twee bazinnen, de Walliser koe heeft gewonnen en blijft de baas van de gehele kudde.
9. Marloes blijft twijfelend achter. Zal ik het hek toch maar dichtdoen…?

Dezelfde middag mocht de stier dus ook naar boven, his lucky day, zo zou je denken. Het liep echter anders dan verwacht. De stier is jong en onwennig bij deze grote kudde. Afwachtend zoekt hij schutting tussen de bomen. Als de dames hem echter door krijgen wordt hij geïnspecteerd en afgekeurd, zo blijkt. Met een stevige uithaal wordt hij opzij geduwd. Er volgt een gevecht, de stier verliest en druipt af.

Brouw-dag
Eindelijk is het dan zo ver, het fysiek zware werken wordt afgewisseld met een dagje werken in de brouwerij! Sylvain heeft bedacht om een heel nieuw bier te brouwen; een licht rosé-kleurig bier, zoeter dan zijn andere, ideaal voor de nazomer. Onder het genot van een biertje bedanken we de avond van te voren het recept. Dat gaat samen met veel ruiken, proeven en nog eens ruiken. Uiteindelijk ligt het recept er zodat we de dag erop om half 8 kunnen beginnen.

Wij zetten onze wekker eerder dan normaal en hebben de stallen uitgemest tegen de tijd dat Alix om 7uur aankomt. Hij vraagt ons de tuin nog even te bewateren, een blik op de klok maakt dat dit nog wel moet lukken. Terug op de boerderij kleden we ons snel om en als we richting de brouwerij willen lopen kijkt Alix ons duidelijk verbaasd aan. Ook de verklaring dat we vandaag in de brouwerij zouden helpen, zoals met hem afgesproken, laat geen herkenning op zijn gezicht zien. Joep helpt nog mee om de koeien buiten te zetten en zo kunnen we iets later dan gepland alsnog beginnen met brouwen. We wegen de juiste hoeveelheden graan en mout af, malen het fijn op de ‘ouderwetse’ manier, laten het op de juiste temperaturen pruttelen en zien dan… Ca c’est pas Rosé! De eerste degustatie is dan ook anders dan bedoeld, maar ach, toch wel lekker! Het eindresultaat? Dat kunnen we pas proeven op onze terugreis naar Nederland, dan kunnen we ons eigen kratje ophalen.

De rest van de dag vullen we met het bottelen van bier. De juiste hoeveelheid in het flesje, kroon erop stampen, flesje terug in de krat en met botteldatum terug de opslag in. We doen het als een geoliede machine. Best lekker, hersenloos werk, lekker duidelijk vooral!

Afscheid met spanning en sensatie
En zo brak onze laatste dag aan. Niks heel bijzonders; we gaven de beesten eten, gaven de tuin extra veel water in deze droge dagen en plukte na het ontbijt speciale blaadjes uit een voor ons onbekende boom, om later thee mee te trekken. Tegen het eind van de middag besluiten we bier te gaan kopen bij Sylvain. Tegen de normale prijs (en niet de friends-and-family discount) om zo onze bijdrage te leveren aan zijn nieuwe brouw-installatie. Dit wordt uiteraard afgesloten met een biertje. Tegen de tijd dat we aan glas drie zitten komen ook Alix en zijn ouders aanwaaien. Midden in een goed gesprek ontstaat er plotseling commotie, bij het beter luisteren naar het frans blijkt dat de stier is ontsnapt, waarschijnlijk is hij weggejaagd door de koeien. Alix springt op en vertrekt, zonder iets te zeggen. Onze blikken kruisen elkaar. Ook Marie-Claire en Michѐl lijken niet goed te weten wat te doen. Bij de vraag of we kunnen helpen volgt het antwoord ‘peut-être’ van Marie-Claire. Zo lopen we mee naar de auto en terwijl Marie-Claire alle tijd neemt om haar schoenen te wisselen blijft Michѐl hoofdschudden herhalen; “pas de cloche, oi oi oi oi oi, pas de cloche”. Want nee, Alix kiest ervoor de koeien, en dus ook de stier, geen bel om te hangen… Even later scheuren we omhoog, debatterend over wat de beste tactiek zou zijn. Als we bij de patturage aankomen duurt het even voordat we Alix zien. Hij staat in de wei met naast hem… de stier! Bedeesd in een hoekje, treurig voor zich uit starend. Zo werd er ons gelukkig een avond zoeken bespaard. Het was Michѐl die achteraf naar ons toekwam en ons bedankte voor het spontaan aanbieden van onze hulp, “C’étais tres gentie, merci beaucoup!”.

Niet veel later sloten we gezamenlijk aan voor gazpacho en quiche onder het genot van een goede fles wijn om vervolgens last-minute te bedenken dat een ijsje écht lekker zou zijn als toetje. De beste ijsjes, zo weten we ondertussen, krijg je beneden in Nyon aan het meer van Geneve. Er werd op het horloge gekeken, 22:15 uur, dat geeft ons nog 45 minuten om daar te komen. Als een malle werd er opgeruimd, afgewassen, kleding gewisseld om vervolgens net op tijd bij de ijswinkel te zijn. Aaaah, wat smaakt dat goed! De perfecte afsluiting van een vermoeiende maar gezellige zes weken. Want zeker, ook al klinken onze verhalen soms wat negatief of sceptisch, en zouden we dingen zelf anders gedaan hebben, we hebben ook hier een super tijd gehad!