De Rollercoaster

Ik slik de brok in mijn keel stevig weg, ik had niet verwacht dat ik er zo van onder de indruk zou zijn. Hoe vaak ben ik wel niet vanuit Zwitserland teruggereden en deze laatste grens naar ons kikkerlandje gepasseerd? Dat wat eerder onze vertrouwde heuvels waren, het stelt niks meer voor! Het is alsof iemand er met de wals overheen gereden is, wat is het akelig vlak! Het heeft even geduurd voordat ik het gevoel kon plaatsen maar ik voel me kwetsbaar nu ik die beschermende ‘muur’ niet meer om me heen heb. En daarnaast is het landschap hier gewoon ontzettend kaal, al neem ik dan maar van de rest aan dat dit weidse ook wat heeft, ik zie het alleen nog niet. Bij het verlaten van de snelweg is alles zo herkenbaar maar toch ook weer niet. De huizen, allemaal hetzelfde, netjes in een volmaakt rechte lijn langs de weg. Wow, wat een fietsers, nog maar een derde keer over mijn schouder kijken dan, nee er zit écht niemand in mijn dode hoek. We parkeren onze auto in Limbricht om de ouders van Joep, en de verbouwing die daar gaande is, als eerste te zien. Met exact 6.000 km op de teller sluiten we na 180 dagen hiermee officieel ons Zwitserland-avontuur af. Hierbij hebben we 2321 km op de fiets afgelegd en 382,5 te voet. Het aantal hoogtemeters heb ik hierbij niet uit durven rekenen. Bij het uitstappen is de cultuurshock compleet, een club vrienden staat in het Limburgs uitgebreid afscheid te nemen. Ohja, zo klinkt ons oude en misschien ook wel nieuwe thuis, want ja, een plan is er nog niet…

Het is fijn om ‘thuis’ te komen op een plek, die je weliswaar amper meer herkent, maar waar de blijdschap van onze terugkeer voelbaar is. Tegelijkertijd is het confronterend want het duurt niet lang voordat men vraagt naar ons plan. Ik realiseer me later pas hoe fijn maar vooral ook makkelijk het was om in je eigen bubbel te zitten. In deze bubbel hadden wij nog allerlei tropische plannen maar hier worden we gelijk met de neus op de feiten gedrukt, misschien is dat niet haalbaar. En met dat ik me realiseer dat ik mijn pil helemaal vergeten ben in te nemen gaat er grappend over de tafel dat plan C wellicht in mijn buik zit. Nee hoor, ben maar niet bang, ik ben niet zwanger!

En zo doen we een poging ons leven hier op te pakken. We annuleren daadwerkelijk onze trip, gaan op zoek naar de overige opties en komen uiteindelijk tot de conclusie dat settelen misschien nog niet zo’n slecht plan is. Waar we de afgelopen dagen nog grotendeels op de fiets doorbrachten en de laatste bergtochten maakten met Bas en Eva is het even wennen om die bekende vierduizenders niet meer om je heen te hebben en het opeens te hebben over het kopen van een huis! Een fietstochtje met de mannen laat me inzien hoeveel beter mijn conditie op dit moment is. Al moet ik er een beetje mijn best voor doen, ook op de (opvallend korte) klimmetjes kan ik ze bijhouden en blijven mijn benen goed. Al zal dit zeker niet voor eeuwig zijn, ik heb er voor nu van genoten. De rest van de week staat in het teken van bezoekjes. Wat is het fijn om iedereen weer te zien, maar tegelijkertijd heel raar om in Corona-tijd terug te komen. Hoe zeer we de behoefte ook voelen om iemand om te nek te vliegen, we moeten ons geforceerd beperken tot zwaaien, een handkusje of knuffel in het luchtledige. Met ons nieuwe plan C in het achterhoofd zwaaien we iedereen uit met de woorden; tot snel!

Maar dan krijg ik opnieuw bericht van TMI (het detacheringsbureau). Er is nog een vacature voor mij op Curaçao waar ik op de spoed eisende hulp zou kunnen werken. En zo staat in twee minuten onze wereld weer helemaal op zijn kop. Mijn eerste reactie is; dat gaan we nu niet meer doen! We hebben onze eerste bezichtigingen er al op zitten en mijn brein kan het niet aan weer 180 graden terug te draaien. Joep is van mening dat het nu of nooit is, we zitten nu (nog) nergens aan vast en dit is uiteindelijk wat we graag willen, avontuur! En natuurlijk, hij heeft gelijk. Een dag later stuur ik opnieuw mijn CV en motivatiebrief in en wachten we in spanning. De huizenjacht ging op pauze en we vulde onze tijd met wat klusjes bij de ouders van Marloes in Voeren. Als volleerde Work-away’ers bedachten we tot slot ons eigen project om mijn ouders te bedanken voor het verblijf in Zwitserland en de opvang nu in deze tijd inbetween. Het project ‘buitendouche’, voor bij de sauna, was pas net begonnen toen ik gebeld werd; ik werd niet aangenomen op Curaçao. Er was te veel belangstelling waardoor mijn SEH-ervaring niet meer als recent genoeg gezien werd. Slik…

En zo reed de rollercoaster door, een volgende looping in, met volle snelheid en zonder tijd om adem te halen. Ook deze relatie-test hebben we doorstaan, al was het geen makkelijke. Momenteel schrijf ik dit laatste blog vanuit Bunde, ons nieuwe tijdelijke verblijf; je raad het nooit, bij de boer! Marloes herstart als alles lukt in december haar opleiding en Joep gaat solliciteren voor de IC opleiding. Het blijft tegenvallen dat het jaar zo plotseling en op deze manier is afgelopen, het moge duidelijk zijn dat wij hele andere plannen hadden en er eigenlijk nog lang niet klaar voor waren om ons oude leventje weer op te pakken. We zijn wel geslaagd voor deze flexibiliteitstest en als we dan toch even mogen relativeren; we zijn zeer zeker niet de enige die een reis hebben moeten inkorten of annuleren door Covid. Wij hebben ontzettend veel geluk dat we een half jaar in Zwitserland hebben kunnen wonen en de ervaringen die we daar opgedaan hebben neemt niemand ons meer af. Daarnaast hebben we familie die ontzettend veel om ons geeft en blij is dat we weer veilig terug zijn, een zeer waardevolle vriendenclub met sinds kort ook de eerste gezonde kleine, we hebben tal van andere vrienden die met ons meeleven en meedenken in oplossingen en we hebben natuurlijk elkaar. Want als er een ding bewezen is, is het dat wij een sterk team zijn dat ondanks alles nog altijd evenveel van elkaar houdt. Volledig volgens plan C durf ik dan ook te zeggen; tijd voor het plannen van een bruiloft!