10 kleine visjes

Met een soepele bocht komt de eerste auto met een vertrouwde gele kentekenplaat de hoek om. Na vier en een halve maand moet je de neiging om er naartoe te sprinten onderdrukken waarna we, niet geheel corona-proof, onze beste vrienden met een stevige knuffel ontvangen. Onder het genot van een koud biertje worden de verhalen van afgelopen tijd uitgewisseld, want wat is er veel veranderd en gebeurd in die paar maanden! Al snel voelt het weer als vanouds, alsof we elkaar gister nog gezien hebben, alsof wij nooit zijn weg geweest. De dagen vullen zich ongedwongen met bijkletsen, spelletjes doen, boekje lezen en natuurlijk bergtochtjes, waarbij Joep aanvankelijk nog moest afhaken. Gedurende de week herstelde hij gelukkig waardoor onze geplande meerdaagse hike-tocht, welliswaar in aangepaste route en tempo, gewoon door kon gaan. Zo werden de rugzakken opnieuw gevuld met kampeerspullen en startten we, vanaf het hoogst mogelijke puntje  dat bereikbaar is met de auto, met klimmen richting Lac de Lona. In een rustig tempo was dit voor iedereen haalbaar totdat bleek dat de zolen van Maud’s schoenen, na meer dan 15 jaar trouwe dienst, het toch echt begaven. De rescue-kit werd open getrokken en met het beperkte rolletje duck-tape werden de schoenen omgetoverd tot een paar passend bij een van de Spice Girls. Onze ‘Sporty Spies’, zoals we haar gedoopt hadden, trok er vrolijk op verder en nadat er op dag twee nog een laag sporttape overheen ging haalde ook deze schoenen gelukkig de eindstreep.

Bij thuiskomst vermeerderde het gezelschap in een rap tempo. De ouders van Marloes waren ondertussen al een nacht in het huisje en ontvingen ons, en tegelijkertijd de volgende arriverende Nederlandse auto met familie, op gepaste wijze; met bubbels! Wauw, wat een hoop mensen (tien man) in dit kleine peperkoekhuisje, dat zijn wij na al die sociale isolatie in ieder geval niet meer gewend. Na de barbecue is het tijd voor de verrassing van Joep en mij. In onze vrije uurtjes van niet-fitheid hadden we een Zwitserse-quiz voorbereid, die we zelf erg toepasselijk vonden op de avond vóór 1 augustus, de nationale feestdag hier. De teams streden  hard maar het was team Leeke Um-ge-bung (Lee en Lieke) die er met de prijs vandoor ging.

Nadat Luc en Maud deze drukte ontsnapten werd ook de familie-week gevuld met uitstapjes. De beste samenvatting is een gezellig zooitje ongeregeld, en wat verwacht je anders met acht man. Zo werd besloten om ook wat dingen in kleinere groepjes te doen, dat geeft iets meer ademruimte. Na een dikke week werden Jip en Annet in alle vroegte op de trein gezet, er bleven er nog maar zes visjes over, waarna we doorreden voor een dagje Italië. Na 145 dagen in Zwitserland, waarbij we het maximum van 90 aangesloten dagen toch al een tijdje overschreden hebben, werd hiermee deze teller gereset. Voor wie dat dan ook mag controleren… Ook Lieke en Lee vertrokken een dag later voor hun eigen vakantie, en zo bleven er nog maar vier visjes over.

Hail-trail
Het was in deze paar dagen dat wij er nog eens met z’n tweeën op uit trokken, en hoe..? De bergen kennen de meeste van ons, inclusief wijzelf, vooral met zon. Wij houden van die prachtige witte toppen pronkend in de zon waarbij het contrast van de groene alpenweiden, de grijze rotswanden en deze witte topjes prachtig afsteekt tegen het strak blauw van de lucht. Na al het prachtige weer dat we gehad hebben was het deze dag dat er wat bewolking vormde in de bergen. We reden terug naar een van de wandelingen van afgelopen week omdat Joep hier zijn zakmes hoogstwaarschijnlijk verloren was. Waar we vol goede moed wegreden in de zon werd ons al snel duidelijk dat de lieflijke witte wolkjes plaats hadden gemaakt voor dreigende donkere wolken die zich nu in rap tempo richting de gletsjer verplaatsten. Gelukkig weten we waar we ongeveer moeten zijn, regenjas aan en gaan! Dat gezegd hebbende trekken we in een vlot tempo de stuwdam over en volgen het pad waar we een aantal dagen geleden nog zo genoten van de prachtige kleur van het meer en het uitzicht op de gletsjer. Eerlijk is eerlijk, het uitzicht blijft indrukwekkend, zeker met een laatste streep zon op de gletsjer die zo nog beter afsteekt tegen de donkere wolken eromheen. Dan begint het te regenen waarbij de druppels zich al snel inwisselen voor keiharde hagelstenen. Nog steeds in een volle galop omhoog, gebombardeerd door akelig pijnlijk hagelstenen en schoenen soppend van het water, vastberaden om het zakmes te vinden. Eindelijk komt het huisje in zicht, we sprinten er naar toe om er te schuilen maar dit hadden anderen uiteraard ook al bedacht. Uit pure wanhoop lopen we omlaag door het rotsveld en vinden een matige schuilplek tussen de stenen waar we het ergste van de bui afwachten. Het is niet ver van de plek waar we moeten zijn en als de hagelbui stopt lopen we snel door. We ontwijken hierbij het aanvankelijk pad dat veranderd is in een kolkende bergstroom. Daar aangekomen zakt ons de moed in de schoenen. Dit was ongetwijfeld onze pauze-plek maar deze ligt bezaaid met hagelstenen waarbij zich zelfs kleine vijvertje hebben ontwikkeld, begin maar eens met zoeken! Na een dappere en zeer gestructureerde poging zagen we van achter de berg de volgende bui aankomen. Met lichte paniek in mijn ogen keek ik richting Joep die dan toch maar besloot verder te leven zonder het geliefde zakmes. Dezelfde 4 kilometer werd al trail-runnend omlaag ingezet in gelukkig slechts een regenbui, waarbij het bulderende gedonder boven ons hoofd ons zeker duidelijk maakte dat we hier weg moesten wezen. Terug bij de auto ging voor het eerst in maanden de verwarming nog eens aan. De nieuwe schoenen van Marloes waren ingelopen en hebben twee dagen volle zon nodig gehad om op te drogen. Maar, je houdt er wel een goed verhaal aan over!

Plan B
In die weken van alle hectiek hebben we ons ook bezig gehouden met ons aankomende reisplannen. We wisten al een tijdje dat KLM onze vluchten naar Malawi heeft geannuleerd waarbij onze reisorganisatie vol blijft houden goede ontwikkelingen te zien en dus hoop te hebben. Voor onszelf hadden we 1 augustus als onze deadline gesteld om dan te beslissen of we gaan. Om een lang verhaal kort te maken hebben we ons erbij neergelegd dat het géén Afrika wordt dit jaar. Dat is zuur en erg jammer, maar dit blijft een luxeprobleem realiseren we ons. Wat dan wel voor komend half jaar..? Terug aan de slag in Nederland werd al heel snel doorgestreept, ons tussenjaar is gevoelsmatig nog lang niet voorbij! Doorreizen door Europa is een optie, al blijft dit ook onzeker door de mogelijke veranderingen rondom het Corona-virus. Na nog wat zoek werk denken we een goede optie te hebben gevonden die tevens het dichtst bij het originele plan in de buurt blijft. We zijn druk bezig om per oktober aan de slag te kunnen op de Nederlandse Antillen. Of dit lukt weten we zelf ook nog niet, jullie lezen het de volgende keer!

Ondertussen hebben we hier in Zwitserland het rijk weer voor ons alleen. Laten we morgen nog eens een stukje gaan fietsen...