Split-Meister(in)

Het is hier, net als in Nederland, afgelopen dagen fantastisch weer geweest! Zelfs hier op 1000 meter hoogte tikt de thermostaat de 20 graden aan. Zeker uit de wind in de zon voelt het dan aan als zomer! In het boerderijleven is je werk grotendeels afhankelijk van het weer, hierdoor is ook ons ritme iets veranderd.

Afgelopen week mochten de schapen voor het eerst naar buiten. Zo werden de hekken van de hooizolder gehaald en wij aan de slag gezet om deze uit te zetten. Een knap lastig werkje aangezien de grond hier voor een aanzienlijk deel uit steen bestaat waar je de flexibele stokken tussendoor moet zien te prikken. De schapen leken goed door te hebben wat er gaande was en gingen met de minuut meer kabaal maken. Ze verzamelde zich bij de grote poort en toen deze eenmaal openging stroomde de stoet het weiland in, nadat ze eerst met z’n allen het kleine stukje kaal-gereden gras aan de andere kant hadden opgegeten. De lammetjes, nog wat schuw in het begin, werd het vrij snel duidelijk dat dit grote voordelen had en niet veel later rende ze in groepjes van links naar rechts. Dit gaf een hilarisch beeld omdat sommige duidelijk atletischer zijn aangelegd dan anderen. Zeker de grotere zwart/witte lammetjes hupsen meer van hun voor- naar hun achterpoten wat een soort wip-wap effect geeft. Dit is in het toegevoegde filmpje te zien, wij blijven er in ieder geval hard om lachen.

De schapen hebben het, zeker nu ze hun dikke vacht nog hebben, al snel te warm. Daarom worden ze ’s ochtends na het melken naar buiten gelaten, uiteraard pas nadat het hekwerk weer wat verplaatst is. Je kunt aan de hoogte van het gras precies zien waar ze al geweest zijn! Vervolgens kunnen wij rustig ontbijten, worden de schapen in de loop van de ochtend/middag weer naar binnen gehaald om ’s avonds hetzelfde ritueel nog eens te doen. Het melken gebeurd dan wat eerder wat maakt dat ook wij eerder aan het diner kunnen. 20u vinden wij persoonlijk iets relaxter dan 21.30!

Andere bezigheden
Naast het bezig zijn met de schapen hebben we ons ook weer op meerdere andere vlakken bezig gehouden. Zo staan we hier ondertussen bekend als Split-Meister und -Meisterin! Afgelopen tijd werd er veel omgewaaide bomen uit de bossen gehaald waarbij Rado hulp krijgt van zijn broer die werkt bij Bosbeheer. Dit moet vervolgens allemaal gespleten worden zodat het in de kachel past. Heel wat ochtenden zijn wij hiervoor op de brommer naar beneden gerold (het starten van de motor is met deze stijgingspercentages echt niet nodig!) waarna we aan de slag gingen. Vele dikke stammen werden onder het hakmes gerold en vervolgens in mooie stukken gehakt. Maak jullie geen zorgen, ook al liggen onze handen op meerdere plekken open en zijn ze ruwer dan ooit, alle vingers zitten er gelukkig nog aan! Vooralsnog zouden ze weer een strenge winter vooruit moeten kunnen met het gesplitte hout dat gebruikt wordt voor zowel de verwarming als het warmwater om te douchen e.d. Terug omhoog moet de brommer wel zeker gestart worden waarbij we, pedal-to-the-metal en iedere keer met enige twijfel, toch weer samen bovenkomen.

Ook werden we van de week gevraagd of we zin hadden om met de Ezels te wandelen. De kudde schapen die beneden staat werd omhoog gehaald omdat het in het dal te warm zou worden. Dit gebeurd met een trailer waarmee een aantal keer omhoog gereden wordt. Schapen laten dit over zich heen komen, ezels schijnen hierbij echter helemaal wild te worden. Om ze dit te besparen reageerde wij vol enthousiasme dat we ze wel omhoog zouden lopen. Hoe idyllisch dit ook klinkt, we hadden hier al heel snel spijt van! Het wandelpad is een 3,5km lang tot aan de boerderij waarin je 550 hoogtemeters overbrugd. Ezels lopen prima, totdat het ze te stijl wordt! En als een ezel niet wil, dat wil hij niet! Je kunt je indenken hoe dit tochtje er aan toeging. Met brood en wortels werden ze door ons omhoog gelokt. Telkens voor enkele meters waarna een van de twee weer stopte. En als de één stopt, dan stopt de ander ook, en andersom. De wandeling duurde 3 uur in totaal waarna de ezels fysiek en wij mentaal uitgeput bovenkwamen. En guess what; verkeerde boerderij!! Ons eindpunt lag 100meter lager…

Tot slot zijn we nog flink bezig met het project ‘moestuin’. Sarah probeert haar eigen groenten en kruiden te verbouwen, wat zeker geen makkie is op deze hoogte met enkel zéér schuine hellingen. Vorige week hadden we al een plateau gemaakt met afgegraven zand. Nu stond ons het egaliseren hiervan nog te wachten evenals het lassen van hekwerkjes om alles af te sluiten van het wandelpad dat hier langs het huis loopt. Oude roestige metalen staven werden op de juiste lengte gezaagd waarna we deze, met enige moeite, aan elkaar lastte. We moeten eerlijk toegeven dat het tweede hekje beduidend beter gelukt is!

Zo worden we hier een beetje ‘manusjes-van-alles’, wat het gevarieerd en aantrekkelijk houdt. We krijgen complimenten van Sarah en Rado over ons enthousiasme, harde werken en de kleur die in onze gezichten verschijnt. We worden nog altijd verwend als het gaat om de maaltijden waarbij we deze week voorgesteld hebben om eens voor hun te koken. Vooralsnog kunnen we dan ook geen van beide zeggen dat we heimwee hebben en komen dus voorlopig zeker nog niet terug.