Zwarte Donderdag

Na witte donderdag volgt hier ons verhaal over de donderdag daarop, zwarte donderdag! Deze begon zoals elke andere; de wekker ging veel te vroeg, met kleine oogjes stonden we paraat om de 62 schapen te melken en de melk vervolgens naar de kaasmakerij in het dal te brengen, zoals op iedere donderdagochtend. Nadat dit gebeurd was mochten de schapen naar buiten terwijl wij de zuigmachines schoonpoetsen van alle ranzigheid. Iedereen, behalve onze ‘Mankepoot’. De dame met het panaritium dat afgelopen weken eerder slechter dan beter werd, ondanks al ons spoelen, ontlasten en verbinden (het was een mooi rood kleurtje dat ze gekozen had). Zelfs meerdere antibiotica kuren mochten niet baten en ik vrees dat we zeker niet hebben bijgedragen aan het resistentiepatroon alhier in de stal.

Voor de rest van het verhaal wil ik jullie wijzen op onderstaande leeswijzer en de échte dierenvrienden of zij met een gevoelige maag adviseren de rest van de blog over te slaan.

De dierenarts zou vandaag komen, onze laatste hoop in deze strijd. Ik wil niet weten wat het gekost heeft om de goeie man hier omhoog te laten rijden. Toen de ‘Veterinair’ eenmaal naast zijn auto stond en zijn blauwe stoffen werkschort voorbond, zo eentje die je eigenlijk alleen nog ziet in ziekenhuisfilms die zich afspelen vóór 1950, werden wij voorgesteld als dé huisarts en verpleegkundige uit Nederland. Met zijn dokterstas (die akelig veel weg had van die van Marloes) trokken we gezamenlijk de stal in waar alleen Mankepoot nog aanwezig was. Die voelde aan wat er ging gebeuren en deed een dappere poging tot ontsnappen. Drie man sterk werd ze vastgehouden en haar temperatuur opgenomen. 39.8, dat is zelfs voor een schaap te hoog. Vervolgens werd de poot geïnspecteerd waarna de opties, die zelfs in het Zwitserduits goed te begrijpen waren, kort besproken werden:
amputeren of inslapen.

Waar Rado zijn best deed het schaap te redden moeten we toegeven dat wij als medisch onderlegden het snel met elkaar eens waren, amputeren zou het lijden alleen maar verlengen. Ook de slachter was geen optie meer vanwege de koorts. De conclusie was getrokken en met dat wij elkaar aankeken, benieuwd hoe dit nu in zijn werk zou gaan, werd het schaap de stal al uitgedreven. Eenmaal buiten had de veearts een naald en spuit in zijn handen. Er werd gevoeld in de hals waarna binnen één seconde de halsader was aangeprikt, bloed pulseerde tweemaal naar buiten waarna de spuit erop werd gezet en leeggedrukt. Waar we haar nog met z’n tweeën moesten fixeren voelde je de spieren ontspannen en zakte ze door haar poten op de grond… Rust zacht lieve Mankepoot!

Amper bekomen van wat hier eigenlijk was gebeurd werd het kadaver tijdelijk onder een zijl in de schaduw gelegd om haar later weg te brengen. Op deze donkere 16e april zaten we namelijk vast aan een strakke planning, we moesten nog naar de slachter…

Nadat de schapen weer terug naar binnen waren gebracht doken we opnieuw de stal in. Er zouden twee volwassen schapen de trailer ingaan en 4 lammetjes welke we vooraf al gewogen en gemarkeerd hadden. Dit ‘duiken’ werd door Joep wel erg letterlijk opgevat. Waar de lammetjes (terecht) achterdochtig zijn moet je sluw en snel zijn om ze te pakken. Zo sloop Joep allereerst heel lieflijk richting het lammetje en toen het net iets te snel wegrende gaf Joep alles wat hij had. Met een laatste afzetje dook hij naar voren, greep de achterpoot van zijn doelwit waarna Marloes alleen nog zijn laarzen omhoog zag komen en het niet meer uithield van de slappe lach. Met een brede en voldane lach op zijn gezicht kwam Joep, besmeurd onder de schapenkak, omhoog. Het lammetje in zijn armen. Rado was trots, Marloes schiet nog steeds in een deuk bij het denken aan dit komische tafereel.

Maar zo komisch was het vandaag eigenlijk niet. Met de zes schapen eenmaal in de trailer, waarbij de volwassen schapen naar onze indruk behoorlijk goed begrepen wat er gaande was, reden we naar beneden. Aldaar werden nog vier geiten opgepikt van andere boeren. Zo werd koers gezet richting ‘de Butcher’ wat een klein uurtje rijden was. Genoeg tijd om na te denken over wat we eigenlijk gingen doen. Die arme lammetjes, welke we iedere dag hebben geknuffeld, waar we ondertussen een band mee hebben opgebouwd, we hadden ze een naampje moeten geven! De ‘Metzgerei’ had een wat zielig voorkomen zo aan de doorgaande weg, mensen buiten wachtend omdat er niet meer dan een persoon naar binnen mag. Terwijl we wachtten op de boer voor ons hoorde we een enkele paniekerige hoge kreet van achter de trailer vandaan komen. “Gelukkig zijn we in het ziekenhuis al afgestompt” hielden we elkaar maar voor. Toch was dit anders… De trailer werd achteruit ingeparkeerd waarna het gezelschap twijfelachtig naar buiten kwam en werd opgesloten achter het volgende hek. Het papierwerk werd geregeld en een blik de slagerij in maakte het trauma compleet: vanavond eten we vegetarisch!!

Terug op de boerderij werd een snelle lunch naar binnen gewerkt waarna er nog iets op ons to-do lijstje stond. Het verstijfde kadaver werd achter in de trailer gelegd en opnieuw reden we naar beneden. Achter de gevangenis bleek het ‘kadaverraum’ te liggen. Alhier schrijf je zelf je naam, de datum en het diersoort op dat je achterlaat waarna je het kadaver, met een elektronisch takel aan het plafond, vanuit je trailer de grijze bak in takelt. Een korte blik in die bak, in combinatie met de geur die hier reeds uit omhoog gekomen was, wisten we dat we niet de enigste waren. De bak gaat vervolgens de gekoelde kamer weer terug in, opgeruimd staat netjes.

De vierde en tevens laatste keer naar beneden was gelukkig gewoon met bijna 400 liter schapenmelk voor de kaasboer. Vermoeid van alle indrukken schoven we aan voor het avondeten. Sarah had het gelukkig begrepen; de pizza was vegetarisch!