Up to the Sheep

De week in Grône was er een als zovelen; helmpje op en met de fiets de bergen in (jeetje, die conditie mag wel nog wat beter!) , gevolgd door een kaasfondue’tje in de zon, want dat hebben we verdiend zo houden we onszelf voor! Als het buiten te koud wordt toch maar naar binnen om daar een boekje te lezen met de rug tegen de verwarming waarna we bij het koken van het avondeten plannen maken voor de volgende zonnige dag. Een zonnige week was het zeker, in het dal werd er meerdere malen de 20 graden aangetikt, wat zeker niet normaal is voor maart! We lieten het ons goed bekomen en hebben de eerste tan-lines gekweekt.

Tegelijkertijd was het een week als geen enkele andere. Ook in een klein Zwitsers dorp zijn de Corona-gevolgen te merken. De doorgaande weg voor het huis is opvallend rustig en stil. Het speeltuintje even verderop is omringd door angstaanjagend rood-wit lint, duidelijk dat schommelen in deze tijden niet is toegestaan. Bij de entree van de plaatselijke supermarkt staat een rij, iedereen netjes op 2mtr afstand van zijn of haar voorganger, wachtend tot er iemand naar buitenkomt en zo het maximum niet wordt overschreden. De dame achter de kassa, puffend achter haar mondkapje, even vriendelijk als altijd.

Het was de rare nasmaak die maakte dat we nog meer uitkeken naar ons werk op de boerderij, waar we gelukkig alsnog welkom zijn. In quarantaine volgens de regel en jezelf tegelijkertijd nuttig maken, dat klinkt goed! Zo pakte we afgelopen maandag opnieuw ons boeltje en reden terug richting het noorden. De Boerderij in Nidwalden ligt weliswaar op maar 100km hemelsbreed, de bergen maken dit een trip van iets meer dan drie uur. Aangezien de Pas nog dicht is, onze auto geen winterbanden nog goede motor heeft en de passage met de trein geld kost (wat we slechts in beperkte mate hebben zonder inkomen) werd het de saaie snelwegroute tot praktisch terug in Basel. Vanaf daar was het niet meer ver tot Luzern waar we de snelweg inwisselde voor een ‘privatweg’?! Dat kan toch niet kloppen? Nadat we het verderop nog eens probeerden, bleek dit toch echt de enige route naar ons adres. Enigszins twijfelend volgde we de smaller wordende weg die zo stijl omhoog ging dat ik unsere Johan (ja sorry, onze auto heeft een naam) in de 1e versnelling de bocht door moest sturen wat Joep met samengeknepen billen liet gebeuren. Uiteindelijk liep de weg dood… waarbij de navigatie heel vriendelijk liet weten dat we onze bestemming bereikt hadden. 100 meter boven ons was echter pas het dorp zichtbaar. We stapten uit en liepen richting het  enige huis, nog altijd niet overtuigd dat we goed zaten. Het erf had echter duidelijk iets van een boerderij weg en een zacht gemekker van een schaap deed ons vermoede dat dit het toch was. Niet veel later kwam er dan ook een hoofd uit het raam om ons vriendelijk welkom te heetten.

Afb 1: uitzicht omhoog, Maria-Rickenbach.
Afb 2: uitzicht omlaag

Sarah en Rado, zij een Australische en hij een ras-échte Zwitser, met dus een schapenboerderij net onder het dorpje Maria-Rickenbach, op 1000 meter hoogte. De auto eenmaal leeg kregen we gelijk werkkleding in onze handen geduwd om na het omkleden te starten met een rondleiding over de boerderij. De belangrijkste boodschap hierbij was het hoofddeksel, anders ruikt je haar de komende dagen volledig naar schaap! Allereerst langs de kippen om deze gelijk vers eten en drinken te geven. De poep werd door het daarvoor bedoelde raster gestreken met de boodschap dat de onderliggende la weer eens verschoond mocht worden. Terug op het erf kwamen we bij de schapenschuur. Aldaar werden we verwelkomt door zo’n 60 schapen met ondertussen ongeveer 20 lammetjes en één ram (alleen in zijn privé-vertrek). De schapen worden 2x per dag gemolken waarbij de melk voornamelijk voor kaas wordt gebruikt, hoe kan het ook anders in Zwitserland! We werden gelijk aan het werk gezet waarbij we de hoeven (te vergelijken met nagels) van de schapen mochten bijknippen. Door de hoge hoeveelheid kalk in het gras afgelopen zomer was dit een hele opgave, zeker als je tegelijkertijd van achter in je nek gepoept wordt! Maar, hoe dan ook, na twee dagen boerderijwerk zijn wij helemaal in ons element! We genieten van het (buiten) bezig zijn, de prachtige omgeving, het boeren-ritme en misschien gaan we op ten duur zelfs de schapenlucht waarderen!