Spraying!

New week, new program! Nadat de schapen een groot deel van de grond hier hebben leeg gevroten is het tijd om het opnieuw te laten groeien, liefst lekker lang zodat het gemaaid kan worden en de hooizolder op kan. Het beste middel daarvoor weten we allemaal is mest, oder Mist auf Schweizerdeutsch! Zo werden we afgelopen week betiteld tot ‘Mistmeister’. Ik moet toegeven dat het initiatief hierin gedeeltelijk bij onszelf lag. Hoe kun je jezelf nou boer of boerin noemen als je niet met stront gesproeid hebt?!

Zo kwam afgelopen week de dag waarop Rado ons met een brede lach vroeg te helpen met Mist-Spraying. We hadden al eerder gezien hoe dit is z’n werk ging. De beerput loopt onder de stal, hierin verzameld het afvalwater vanuit het huis (dus ook onze drollen drijven daar ergens tussendoor) en wordt gecombineerd met het ingedikte stalafval dat al een tijdje ligt te verteren. Ja, dat geeft al een lekker gespetter op zich! Nadien worden de dikke slangen die je hier op iedere alm tegenkomt aan elkaar gekoppeld en wordt de pomp aangesloten. Waar in Nederland alles netjes geïnjecteerd wordt gaat het hier in liters over het gras heen waarna alle wandelaars met dit heerlijke aroma verwelkomd worden. Als je in positie staat, schortje voor en slang om de schouder, druk je op de afstandsbediening waarna er een langzaam versterkend ver geroffel te horen en voelen is. Precies op het moment dat je het niet meer verwacht spuit de bruine massa met 40.000L/uur de zware slang uit. Ik kan jullie vertellen, de wind stond de verkeerde kant op!!

Verder hebben we nog aan onze mechanicus-skills gewerkt. Allereerst werden de scheve schoepen in de strontwagen door Joep terug recht gesmolten en geslagen, waarbij Marloes haar eerste (dubbele-tractor)band heeft gewisseld, tegelijkertijd aan dezelfde wagen, efficiëntie kent hier geen grenzen!

Het werken op de boerderij, zo moeten we eerlijk toegeven, valt ons af en toe toch zwaar. Zeker met die to-do-list in ons achterhoofd van alles wat we nog willen wandelen, fietsen, hardlopen en beklimmen. Dit werkt besmettelijk voor ons als avontuur-verslaafden, dus met alles wat je wegstreept komen er 2 nieuwe plannen voor in de plaats. Met de vermoeide benen van het fysieke werken is dit niet altijd een goede combi en worden we dus ook hier getoetst in het zoeken en bewaken van onze grenzen evenals het stellen van prioriteiten. Dus ja, ook hier blijven die leerdoelen vanuit de opleiding actueel! :p

Sonnenaufgang
Om toch iets van de to-do-lijst af te strepen stonden we afgelopen week om 3:15u naast ons bed. Waar we eerder het plan hadden de zonsondergang vanaf de Buochserhorn te bekijken (iets met avond- maar zeker geen ochtendmensen…) was het sterke advies vanuit de locals om die in te ruilen voor de zonsopkomst. Zo beklommen we onder de prachtige sterrenhemel, hoofdlampjes op, de bijna 800 mtr hoger liggende Gipfel (top). Dit klinkt nu ik het opschrijf best makkelijk, dat was het niet! Zeker niet met benen die de dag ervoor een fikse fietstocht maakten en daarbij maar enkele uurtjes tot rust hebben kunnen komen. Daarbij is het energie level laag door ditzelfde tekort aan slaap en het ontbreken van een ontbijt. De maag staat dit laatste echter zeker niet toe om half 4 ’s ochtends. Zo trappelde we stapje voor stapje richting ons doel. Vlak vóór het laatste stukje van deze stijle klim namen we een korte pauze om de prachtige sterrenhemel te bekijken, die was werkelijk onbeschrijfelijk mooi zo zonder lichtvervuiling (én zonder vliegtuigen ;). Een klein beetje licht weerkaatste van de witte bergtoppen, sterren tot in het oneindige. “Wauw, zo zie je het in Nederland nergens!” “kijk, zou dat een melkweg zijn?” “Echt donker hѐ, zo zonder maan?” In koor: “oooh, vallende ster!” Het was een heel bijzonder moment, vastgelegd in een ‘Mental Picture’.

Het laatste stuk van de klim was het zwaarst, wisten we van onze eerdere beklimming, en het spannends doordat dit langs de richel loopt. Maar goed, wij wilde avontuur! Eenmaal veilig boven was het 5.15u, nog een dik uur tot de daadwerkelijk opkomst. De uitkijk over het meer was eveneens adembenemend door de lichtjes aan de randen met daarachter aan de horizon een rood-gele gloed, het teken dat de dag bijna gaat beginnen! Er was niks aan gelogen, het was een fantastisch gezicht om de zon langzaam boven de bergtoppen uit te zien komen en voor heel even vergaten we hoe vroeg en hoe koud het was.

Terug beneden opnieuw aan de slag op de boerderij. We schamen ons er een beetje voor als we lachend tegen elkaar zeggen “tijd voor vakantie!” (terwijl we dit eigenlijk menen). Tegelijkertijd gaat de tijd hier super snel en willen we nog lang niet weg. We gaan komend weekend onze laatste week in Niederickenbach in, die helaas weer-technisch niet zo goed voorspeld is. Dat wordt terugkomen om de to-do-lijst af te maken. Gelukkig hebben we al meermaals gehoord dat ze hier nog huisartsen zoeken… Wie weet!

Dit verhaal werd geschreven in het bijzijn van Schmiechel, de boerderij kat. Een schapenkaasje voor degene die raadt wat deze Zwitserse naam betekent :)