J'aime les vaches

De zon schijnt volop als we onze bepakte en goed voorverwarmde Johan instappen. Het gevoel dat we hebben is duidelijk anders dan de vorige keer. We hebben ondertussen de rust gevonden en het voelt een beetje als het wegrijden na een goede vakantie, geen zin om weer aan het werk te gaan. Ondertussen brengt het evenzogoed wat gezonde spanning met zich mee. Waar gaan we nu weer terecht komen? Het antwoord daarop bleek een slaperig, frans aandoend dorpje, met de boerderij die we moesten hebben op ‘la place de village’, wat betekend dat het schuin tegenover zowel het supermarktje ligt (dat het grootste deel van de dag gesloten is) als het Café en met de kerk in de achtertuin. Heel veel meer, zo blijkt later, is er ook niet.

Vlak voor aankomst ontvangen we een spraakbericht van Alix met vooral heel veel machine lawaai op de achtergrond. Het weer is erg goed, gevolgd op een zeer natte week, wat betekend dat al het gras gemaaid moet worden. Zo te zeggen heeft hij weinig tijd en  vraagt of we ons tot 19u kunnen vermaken. Zo kochten we in het volgende dorp, waar het winkeltje van 8 vierkante meter wel open is, een brood en wat te drinken en positioneren ons met uitzicht op het meer van Génѐve op een picknick plek. Hier genieten we van onze opeens vrije middag en komen zo toch nog aan ons herstel na al het sporten van afgelopen weekend.

Eenmaal op de boerderij worden we hartelijk ontvangen door de papa van Alix, zoals hij zichzelf ook in het Frans voorstelt. Engels spreekt hij niet dus we worden gedwongen om in het Frans het gesprek aan te gaan. Waar Alix nog op zich laat wachten drinken we allereerst een glas water, dat al snel wordt ingeruild voor een biertje uit eigen brouwerij. De APA is niet gelogen één van de beste biertjes die we ooit geproefd hebben, vraiment subliem! Ook mama is ondertussen aangeschoven en zet een plank met brood en kaas op tafel. We praten over Nederland, over de koeien en de omgeving hier, over het huisje in Wallis en over ons eerdere boerderijbezoek. We krijgen complimenten over ons Frans, wat naar onze mening flink houterig verloopt, maar we komen er wel zo worden we vervolgens weer aangemoedigd.

Alix komt tegen 20u aan op de boerderij. Hij is jong, onze leeftijd gokken we, en serieus de eerste aantrekkelijke Zwitser die ik ooit tegen ben gekomen! We zijn het er dan ook opnieuw over eens dat ook deze boer het goed zou doen in ‘Boer zoekt Vrouw’. Hij laat ons onze kamer zien die zich boven de stallen bevind, en dus losligt van het ouderlijk huis, met een ligt koeien luchtje dat in de kamer hangt. We zijn hier niet de enige en delen de badkamer en keuken met Johanna, een Roemeense jonge dame die hier maar ook op andere plekken als poetsvrouw werkt, en Donat een jongen uit Hongarije die hier eigenlijk maar 10 dagen zou blijven, ondertussen maakt hij zijn 10e en laatste week vol. Het avondeten waarbij ook Alix vervolgens weer aansluit doet dan ook wat studentikoos aan. We komen erachter dat zowel Alix als Donat scouts zijn. Dit schept gelijk een band en er worden plannen gemaakt voor een groot kampvuur aanstaande zaterdag als afscheidsfeestje; het studentenhuis meets Workaway meets Scoutingkamp, we komen onze tijd hier volgens mij wel door!

Le travail
Na een ietwat onrustige nacht, met de kerktoren naast ons raam en het loeien van een koe midden in de nacht, staan we met frisse moed op. De jongens hebben al gewerkt als ze aansluiten voor het ontbijt. Met name Alix is deze week erg druk. Het weer is de hele week erg goed voorspeld, dat betekend maaien, maaien, maaien. Alle velden worden gemaaid met grote tractoren en het gras moet vervolgens drie dagen drogen. Daarna kan alles opgerold worden tot hooibalen. Het is overduidelijk dat dit nogal een stressvolle week is waarbij wij weinig kunnen helpen. Zodoende worden wij gevraagd Marie-Claire (mama) te helpen in de moestuin. Daar planten we een 60-tal tomaten plantjes en horen we een breed scala aan moestuin-gerelateerd-onverstaanbaar-frans-vocabulaire… gelukkig bestaat er nog zoiets als context en is het Zwitsers-frans niet zó snel als in Frankrijk.

Later op de dag stappen we bij Michel (papa) in de auto en rijden naar ‘les Montagnes’. Het weggetje gaat redelijk stijl en met een aantal haarspeldbochten omhoog naar de volgende wei waar de niet zwangere koeien staan, met ook een aantal jonge kalfjes. Een van de koeien heeft een infectie van de baarmoeder gehad en heeft antibiotica nodig. We benaderen de koe van achter om haar naar het huisje te leiden. Dit gebeurd met twee stokken, waar koeien blijkbaar erg bang voor zijn. Michel zet al ze eenmaal binnen staat, met een behoorlijke hoeveelheid overtuiging, de naald in de bil en spuit de antibiotica weg. Net op tijd is hij klaar en zet een stap opzij waarmee hij de koeienvlaai ontwijkt zonder hiervan op te kijken. Eenmaal buiten vertelt hij me met een grote glimlach “j’aime les vaches, ils sont des animaux extra-ordinaire!”. Vooralsnog is het werken met de koeien, waarvan sommige zelfs met hun billen boven het knotje van Marloes uitsteken, voor ons nog erg wennen. Zeker in vergelijking met die lieve, plots erg kleine schaapjes!

Toute la famille
Er is altijd leven hier in en rondom de boerderij. Zoals genoemd zijn er meerdere workaway’ers waarbij gister ook Alice aansloot. Zij is een Zwitserse uit Génѐve en ook haar reisplannen zijn gewijzigd door het hele corona-gebeuren. Toeval bestaat niet maar ja, ook zij is een scout! Zo kwam het idee om na de kennismaking met z’n allen ping-pong te spelen. Het studenten huis wordt dus uitgebreid en meets ook nog eens het gevoel van een camping in Zuid Frankrijk. 

Verder komt Sylvain, de broer van Alix, regelmatig langs samen met zijn vriendin. Hij werkt voor de gemeente hier in het dorp en is daarnaast de brouwer van het bier. Het brouwen doet hij op donderdag en vrijdag, met een maximum van 60L per dag, grotendeels voor eigen gebruik en klein verkoop hierin het dorp. Want ja, we moeten eerlijk bekennen, er is hier nog geen dag voorbijgegaan zonder alcohol. Zo werden we van de week, na het klussen aan onze pallet-banken, gevraagd door Michel of we mee de bergen in wilden. Meer uitleg kwam hierin niet naar voren waarop wij aannamen dat we bij de koeien gingen kijken. We stapte de auto in welke gevuld was met wijn, kaas en andere snacks. Verbaasd keken we elkaar aan. Halverwege de berg volgende de rest van de uitleg. Een vriend was jarig en vierde dit boven, vlak bij hun weiland nog hoger op de berg. Daar schoven we aan tafel en werd er met Zwitserse gastvrijheid rijkelijk aan wijn geschonken. Het uitzicht was adembenemend! Je kan er het hele meer overzien en ziet de glinsterende Franse alpen aan de overkant. Met de telescoop van Michel bekeken we met open mond de Mont Blanc en kon je zelfs het kasteeltje van Chillon zien. Formidable!

Gisteravond was het pizza-avond. Joep en ik bakte met z’n tweeën pizza’s voor de hele familie. Het zou een gezellig ‘souper’, zoals het hier heet, moeten zijn. Net toen de eerste pizza de oven in kon riep Michel onder aan de trap dat we gelijk moesten komen. De koeien waren ontsnapt, zoals dit blijkbaar vaker gebeurd. Het groepje staat bekent als ‘les reines d’évasion’. Iedereen kreeg 2 stokken in de hand geduwd waarna we een sprintje trokken richting de ontsnapte dames. Deze voelde zich gelijk opgejaagd en begonnen te rennen, hierdoor verstopte ze zich in het bos. Eenmaal eruit werden ze door ons omsingeld en dreven we ze terug naar het weiland waar ze moesten zijn.  Daar bleek dat het water (de tank van 2000 liter) helemaal op was. Koeien kunnen met dit warme weer blijkbaar tot 120L per dag drinken. Michel ging een nieuwe tank met water regelen wat achteraf meer dan een uur duurde. Zo zaten we pas om 23u aan de pizza en blijkt dus ook hier het boerderij-leven vol met verassingen te zitten. Hoe dan ook, on aime ҫa!