Heimwee naar Wallis

3 juni 2020 - Le Vaud, Zwitserland

Opnieuw kregen we ontzettend veel leuke reacties op ons laatste verhaal, hier op de site of persoonlijk, erg leuk om te horen dat er zoveel mensen zijn die ons volgen! Dit maakt het waard om het op te schrijven. Maar het laatste epistel, dat was toch overduidelijk van gastschrijver Joep! (Ik geloof echter niet dat ik hem nog eens zo ver krijg, het was een zware bevalling…)

De zon scheen onafgebroken afgelopen week wat maakt dat we hier maximaal genieten van ons buitenleven. Met al dat tuinwerk kleuren de ledenmaten aardig bruin en straalt onze coupe soleil als nooit tevoren. Dit was alweer week twee, realiseren we ons plotseling waarbij we een geschrokken blik uitwisselen. Een snelle rekensom afgelopen maandag maakt dat we 77 dagen onderweg zijn, dat is precies 2,5 maand en 0,21 jaar. Alweer een kwartje dus, wat gaat dat snel zeg! Wat regelwerk voor de opleiding afgelopen week maakt dat we ons nog beter realiseren hoe fijn en vooral stressloos het leven van de afgelopen weken is geweest. En de gedachten aan het terugstappen in ons ‘oude leventje’ stoppen we vooralsnog bewust ver weg. Je zou kunnen zeggen dat heimwee niet in ons vocabulaire voorkomt, al is dat ook niet helemaal waar. Afgelopen weekend trokken we er met Alix en zijn vriendin op uit naar Vevey. Voor ons een stadje vooral bekend van de borden op de autoweg die je aan moet aanhouden, voor hen een uitstapje naar dé fietsenwinkel want ja, we hebben Alix aangestoken met het fiets-virus! De weg erheen gaf nog altijd een vergelijkbaar uitzicht over het meer maar daarbij kwamen ook de Walliser alpen in beeld! Beiden wierpen we een heimelijke blik om het hoekje naar ‘ons Wallis’… Naast het gemis van Wallis, wat we geen van beide zagen aankomen, betrap ik me erop uit te kijken naar bezoek van anderen. Wat zou het fijn zijn om familieleden nog eens in het écht te zien in plaats van korrelig op een telefoonschermpje!

Koe-struggels
Maar het is niet dat we hier onze tijd hier niet doorkomen. We genieten van elke dag! Zoals Rado gezegd zou hebben; ‘immer etwas neues auf dem Bauernhof’.  Zo werd van de week ‘the bull’ langsgebracht met de toepasselijke heldennaam; Indiana. Nu de meeste dames bevallen zijn van hun kalf is het tijd voor de nieuwe ronde. Hij zal 5 maanden blijven om ervoor te zorgen dat er nieuwe kalfjes zijn volgend voorjaar, want net zoals bij mensen draagt een koe 9 maanden lang. Met het stevige beest, dat kleiner was dan we aanvankelijk voorgesteld hadden omdat hij blijkbaar pas 2 jaar oud is, wil je zeker geen ruzie. Waar we eerder nog wel eens de wei in liepen om kalfjes te aaien is dit nu geen optie meer. Als we een koe uit de wei moeten hebben is de stelregel, één oog op the bull. Geloof me, met de stevige ring door zijn neus en zijn gespierde lichaam van minstens 10x ons gewicht, doe je dat écht wel!

IMG_1675

En dan is er natuurlijk nog onze Clementine (La Rebelle) die het ook afgelopen week nog eens op een lopen zette. Zo is ze uit haar prive-hok, afgezet met elektrisch draad én metalen hek, ontsnapt en stond weer vrolijk tussen de rest van de kudde. In een nieuwe poging haar apart te krijgen sprong mevrouw over de omheining van prikkeldraad en vluchtte de tuin van de buren in. Met z’n drieën rende we er achteraan. Ze ontweek gelukkig nog nét het zwembad (anders hadden we de helikopter kunnen bellen) en na een spannende achtervolging door het dorp kregen we haar terug gedreven naar de kudde. Uiteindelijk heeft Alix haar aan de tractor gebonden om haar zo beter mee te kunnen trekken. Om de soap compleet te maken brak het touw en zette Clementine en opnieuw op een rennen, dit keer richting de drukke weg, waarop Alix vol gas gaf en net op tijd zijn tractor op het touw wist te zetten. Naar het verdere plan met Clementine hebben we nog niet durven vragen…

Ook zijn er opnieuw twee kalfjes geboren, een mooie blonde waarvan we haar eerste wankele stapjes hebben gezien die vergelijkbaar waren met Babi on ice. Mama wist haar gelukkig op tijd op te vangen. Daarnaast is er in de nacht nog een geboorte geweest waarbij het kalfje het helaas niet gehaald heeft. De mama, voor wie dit haar eerste keer was, was hierdoor duidelijk van slag, we hebben haar de rest van de nacht en ochtend gehoord. Zo kan de natuur ook zijn. Met de schapen reden we meermaals naar de kadaver-ruimte maar hier hebben ze er een andere oplossing voor. Zo werd de plaatselijke Zoo opgebeld, 500 meter verderop, en het kadaver gebruikt als voer voor de wolven en hyena’s. Om de melk van moeder ook nuttig te gebruiken werd er (voor 500 Zwitserse franken, wat tegenwoordig ongeveer gelijk is aan hetzelfde aantal euro’s) een nieuw kalfje gekocht. Voor alles is een oplossing!

Bon anniversaire!
Daarnaast was het natuurlijk de verjaardag van Joep afgelopen week. De dag begon met alle hartelijke felicitaties van de familieleden in en om het huis. ’s Avonds werden we meegenomen voor een Zwitsers maaltje: Raclette! We reden naar een andere Alpage waar we het Aperitiefje nuttigde in de laatste zonnestralen, daarna werd het op deze 1000 meter hoogte toch echt te fris en trokken we de weinig gezellige oude stal in voor het eten. Hier werd het gezin gesplitst in 2 groepen, want ja, niet meer dan 4 personen aan 1 tafel! Het toetje, de door Joep gebakken aardbeienvlaai volgens Limburgs recept, werd thuis versiert met kaarsjes waarna we zongen, hilarisch genoeg in het Duits! De vlaai viel goed in de smaak, de volgende wordt met kersen gok ik!

IMG_E1642IMG_E1714

De ochtend hierop weer gewoon op tijd aan het werk, we werden het veld in gestuurd met ieder een stuk tuingereedschap dat eruit ziet als een speer met twee punten. In het graanveld, dat verbouwd wordt om aan de koeien te voeren in de winter, staat veel onkruid waarbij er een plant is die de koeien absoluut niet eten. Omdat dit onkruid snel verspreid is het zaak om dit in te dammen. Zo stonden we dapper aan de zijlijn van een gigantisch veld en zakte ons even de moed in de schoenen, waar begin je in godsnaam? Met een eigen systematiek gingen we aan de slag, in de zon die om 8 uur ’s ochtends al verdacht hard brand. Gelukkig hadden we ons survival pakket van zonnebrand en water bij ons en werden om 12u verlost door Alix. We zijn toch al op ongeveer een vierde denk ik…

IMG_1680 IMG_1683

Gelukkig worden dit soort klusjes afgewisseld met meer dan genoeg vrije tijd. Met het heerlijke weer is er genoeg tijd om te fietsen of trailrunnen (voor Marloes dan) en profiteren we bijna dagelijks van onze zelf gemaakte lounge-banken. Het is feest als we weer iets met de koeien mogen doen. Zo hebben we ze vandaag verder omhoog gebracht naar een nieuw weiland. Hierbij worden ze door Alix met een lokroep van bovenaf geroepen en door ons (de workawayers) van beneden af naar boven gedreven. “Allez, Allez, Allez, Allez!” Eenmaal boven werden de stroomdraadjes gespannen rondom de wildroosters zodat de koeien weer lekker kunnen grazen, wat een leventje! Met de blaren op de handen trokken wij weer naar beneden om de Thaise lunch, gekookt door de Thaise vriendin van Sylvain, te laten smaken. C’est dur, la vie en campagne!

IMG_1716[1]

Foto’s

2 Reacties

  1. Esmeralda Jadoul:
    3 juni 2020
    Wat een leuk verhaal weer, en wat vliegt de tijd. Benieuwd hoe het jullie verder vergaat.😘
  2. Theo:
    4 juni 2020
    Na een paar weken alweer heimwee naar Wallis....; hoe erg moet het dan wel niet met ons gesteld zijn na 3 maanden covid-quarantaine....