Corona-stress

Wat een hectische weken, je bent zomaar nog niet weg! De ‘verhuizing’ moet in een strakke volgorde, want nee, je kunt de doos niet openmaken en op je volgende stekkie weer gebruiken, je moet tot het laatste moment bij je essentials kunnen. Alle meubels moeten daarnaast de deur uit waardoor we al een week op ons matras slapen en al onze kleding half in de tas, half op de grond verspreid ligt. In een poging overzicht te behouden is er één hoek Zwitserland,  één hoek opslag, één hoek ‘door naar anderen’ en een laatste hoek Stort. In onze goede poging anderen nog een plezier te doen met onze spullen kwamen we meermaals van de koude kermis thuis. Mensen houden zich niet aan de afspraak, melden zich op het laatste moment af of reageren niet meer na de uitleg hoe je het beste iets ophaalt uit de binnenstad. Daar komt nog eens de vakantie-pak-stress bovenop waarbij de volgorde eveneens erg nauw komt. De ingepakte onderbroeken mogen niet meer vies worden en hopelijk droogt de laatste snel genoeg om droog in de overvolle tas in te kunnen.

Alsof dit allemaal nog niet spannend genoeg is komt daar ook nog eens de Corona-stress bovenop, waarmee ook wij ondertussen geïnfecteerd zijn (de stress dan!). Langzaam aan worden de regels vanuit zowel de Nederlandse maar ook de Zwitserse regering strenger, worden vliegreizen massaal afgeblazen, neemt de noodtoestand in het buurland Italië alleen maar verder toe en zo ontstond bij ons de angst voor gesloten grenzen. Hoe zuur zou het zijn als onze plannen in het water vallen omdat we simpelweg de grens niet meer over mogen. Om deze reden besloten wij afgelopen week dan ook een noodplan te ontwikkelen; tas gepakt, zooi zo snel mogelijk het huis uit en de belangrijkste mensen van dit plan op de hoogte brengen, klaar om te vertrekken wanneer nodig. Zo veranderde onze geordende chaos in totale chaos, vooral gevoed door angst, zoals je dit bij wel meerdere Nederlanders ziet in de vorm van WC-papier hamsteren. We hadden gehoopt ons hier verre van te kunnen houden…

Zo kwam afgelopen zondag het gevreesde nieuws; Duitsland sluit zijn grenzen. Zo bleef alleen Frankrijk over om Zwitserland te kunnen bereiken, waar de maatregelen ook in sneltreinvaart toenemen. Dit dilemma was onmogelijk om zelf op te lossen. Gelukkig hebben we familie die met ons meedenkt en bereid is de laatste losse eindjes van ons over te nemen. Zo vertrokken we op maandag als Corona-vluchtelingen richting het zuiden, zonder afscheid, in de hoop dat we de belangrijkste spullen in alle haast ingepakt hebben. De grens van België, Luxemburg en Frankrijk gaven gelukkig geen problemen. Naar mate we Basel naderde nam de spanning in de auto echter toe. Het aantal auto’s op de snelweg nam langzaam af en alle informatieborden waren gericht op Corona. Eenmaal bij de douanen waren we letterlijk de enige! Stapvoets reden we richting de streng kijkende dame, ons bewust van ons Nederlandse kenteken en de opvallende fietsen achterop, onze verklaring in gedachte al in het Duits aan het formuleren. De strenge blik veranderde in een duidelijk verbaasde blik gevolgd door een minimaal knikje. Althans, dat was wat Marloes heeft gezien, of misschien eerder wilde zien. Zonder te stoppen of nog om te kijken reden we Zwitserland binnen. Tegelijkertijd slaakte we een diepe zucht van opluchting. De lange file waarin we daarna belandde, zowel op de snelweg als in de Mc drive (want ja, de restaurants zijn dicht), kon ons niks meer schelen. Hé, Hé, Nous sommes arrivé!

Waar dit tussenjaar moet staan voor vrijheid en onbezorgdheid zijn we ons nog nooit zo bewust geweest van het feit wat dit eigenlijk betekent. We zijn er niet aan gewend onze vrijheid in te moeten leveren, en niet bekent met de onzekerheden die dit gebeuren met zich meebrengt. Ik realiseer me hoe luxe het is om dit te schrijven vanuit ons Zwitserse toevluchtsoord, met een wijntje in de hand, rode wangen na een wandelingetje in de zon. Tegelijkertijd lezen we dat ook in Frankrijk niemand meer de straat op mag en krijgen we mee hoe onze collega’s uit de zorg hun uiterste best doen om alles draaiende te houden. Dit geeft een ontzettend dubbel gevoel en is zeker niet hoe we dit tussenjaar hadden willen starten. Ik denk wel dat we de flexibiliteitstest en tevens relatietest doorstaan hebben en gaan ondanks alles proberen te genieten!