Van Boeren- naar Bourgondisch leven

Ondanks het mindere weer is de laatste week voorbij gevlogen. Op de laatste zonnige dag maakte we toch nog onze lang geplande tocht naar hét puntje dat je hier ziet als je uit het raam kijkt, Brisen. De sneeuw leek voldoende gesmolten en om een nog grotere succeskans te boeken namen we een omweg zodat we de klim vanaf de zonkant konden maken. Het was een uitdagende maar ontzettend mooie tocht waarbij het doel telkens duidelijk in zicht was. Uitdagend niet alleen door de grote afstand met aanzienlijk wat hoogtemeters (19 km, 1600 hm) maar ook door ‘de graat’ die je, met zowel links als rechts een blik de diepte in, richting de top voert. Eenmaal met trillende benen boven was het uitzicht het meer dan waard. Het 360 graden uitzicht op een windstille top was adembenemend! Dit werd nog eens versterkt door het zweefvliegtuig dat zeer plotseling vlak over onze hoofden zoefde waarbij we de piloot konden zien zwaaien. De uitspraak van de Duitser die ook op de top stond sprak boekdelen; “Geil!”. Onze timing bleek perfect, een dag later lag de top opnieuw in de sneeuw.

Kaas-koelkast
Op de boerderij kwamen we de regenachtige dagen door met ons laatste project; de kaas-koelkast. De schapenmelkproducten (kaas en ijs) worden in het dorp verkocht aan voorbijkomende wandelaars . Hiervoor wordt de koelkast op zonnige dagen praktisch dagelijks door ons bijgevuld. Om deze frequentie wat te verminderen werd er een grotere koelkast gekocht (met vooral een groter vriesvakje) welke beschermt moet worden tegen de regen. We gingen aan de slag met hout, kochten toen deze week de doe-het-zelf-zaken weer open gingen de benodigde scharnieren en soldeerbout, en bedachten een ingenieuze manier om het slot van de kassa te verbergen. Het logo van de boerderij werd met de hand overgetekend en in het hout gebrand. Zo werd het project met de dag grootser en ingewikkelder, maar het resultaat mag er zijn (vinden we zelf)!

50 jaar Zwitserland
Een laatste betekenisvolle tocht maakte we op 1 mei naar Engelberg. Dit is de dag en plaats waarop familie de Kok 50 jaar geleden besloot een huisje in Zwitserland te kopen. Een fantastisch plan waar we al jaren veel plezier van hebben, wat ontelbare waardevolle herinneringen met zich meebrengt en waarvan ik durf te beweren dat dit grote invloed heeft gehad op mijn ontwikkeling en heeft bijgedragen aan onze liefde voor de bergen. Sentimenteel als we zijn trokken wij ondanks de grote hoeveelheid voorspelde regen op Pelgrimstocht. De route liep over de Benadiktusweg; van het Benediktinerinnen-klooster bij ons in Niederrickenbach, naar het Benediktijnenklooster in Engelberg. Om de regen voor te zijn vertrokken we om 6uur ‘s ochtends. Opnieuw hadden we dus vóór 8u al ons stappendoel bereikt, dit wordt langzaamaan meer regel dan uitzondering… De pittige klimmetjes, sneeuw en zeer beperkt zicht hielden ons niet tegen. Nog vóór 14u bereikte we ons doel. Terwijl we op onze lift naar huis wachtten vierden een klein feestje met een reep Toblerone en bedankte in gedachte opa en oma voor dit fantastische plan. Wij snappen die liefde voor Zwitserland wel!

'Zwitsers' onder elkaar
Het laatste weekend werd er voor ons een Zwitserse avond georganiseerd. Na het avondeten werd de jodelmuziek aangezet en kwam de Kaffee und Schnaps op tafel, hét Zwitserse drankje volgens Sarah en Rado. De zeer slappe oploskoffie (de krant moet erdoorheen gelezen kunnen worden) wordt aangelengd met een flinke scheut Schnaps naar keuze en een grote schep suiker. Eerlijk? Niet te zuipen, maar de sfeer werd er nog beter van. Zo kwamen de Zwitserse castagnetten (Chlefeli) tevoorschijn en kregen we onze eerste cursus ‘Chlefele’ wat je op de maat van de jodelmuziek probeert mee te klepperen. Ondoenlijk, is onze conclusie.

Tot slot kregen we toch nog bezoek op de boerderij! Wiepke en Rico wonen ondertussen al bijna 2 jaar in Zwitserland en zijn ook besmet met de liefde voor het Zwitserleven. Zo trokken we met z’n vieren de bergen in, deden ons tegoed aan een typisch Zwitserse Grill, beklommen de Musenalp via de Alpine-route en sloten de dag af met onze melk-routine. Voor ons heel bijzonder om dit met anderen te delen. Het maakt dat we ons nog beter realiseren hoe bijzonder de afgelopen 6 weken zijn geweest, wat we eigenlijk allemaal geleerd en gedaan hebben in deze relatief korte tijd en hoe waardevol dit is.

Zo werden op maandag de spullen terug ingepakt en de fietsen weer achterop gebonden. Onze kaasbestelling werd door Rado enthousiast uitgebreid met de woorden “Sie müssen nichts zahlen”, waarop wij een deel van het bedrag alsnog in onze eigen gemaakte Kasse gestopt hebben. Het afscheid was met een zekere Zwitserse afstandelijkheid waarbij ons echter de waterige oogjes van Rado niet ontgingen. Dit versterkte het dubbele gevoel en de wens om de auto weer uit te laden. Maar, zoals Joep dan altijd zo mooi zegt: ‘Stoppen op het hoogtepunt, of net daarna’. We namen de toeristische route terug, genoten van de prachtige vergezichten en reden het bekende Rhône-dal in met 26 graden op de teller. Bij het openen van de autodeur overviel me de geur van vers gras in combinatie met het warme zomerbriesje. Hét gevoel dat ik associeer met Zwitserland, Grône, Vakantie! Als eerst werden dan ook de terrasstoelen buiten gezet en de Fendant ingeschonken. Proost! Op het boeren- maar zeker ook op het Bourgondische leven!